Urodzony 13 marca 1878 r. w Jarocinie, syn urzędnika Władysława i Walentyny z domu Nowakowskiej. Uczęszczał do gimnazjum w Nakle, gdzie zaangażował się w działalność patriotycznej organizacji młodzieżowej – Towarzystwo Tomasza Zana. W roku 1897 przeniósł się do gimnazjum w Krotoszynie, gdzie objął funkcję prezesa oddziału tego Towarzystwa i nawiązywał współpracę z „zanowcami” z gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, a w 1989 r. odprowadził do zjednoczenia wielkopolskich kół „zanowskich” oraz zdał egzamin maturalny.

W latrach 1898-1904 Władysław Bolewski studiował medycynę w Krakowie. Lipsku, Zürichu, Würzburgu i Wrocławiu, a ukończył ja na wydziale lekarskim Uniwersytetu w Monachium. Podczas nauki akademickiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Należał do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, był współorganizatorem tajnego związku „Czerwona Róża” oraz przewodniczącym Związku Towarzystw Akademickich w Niemczech. Za działalność w tym ostatnim został w 1901 r. skazany na cztery miesiące więzienia.

10 sierpnia 1904 r. obronił doktorat z zakresu chorób nerek na Uniwersytecie w Monachium. Nie skończył jednak z propozycji pracy akademickiej i powrócił do Krotoszyna, gdzie prowadził praktykę lekarską i jednocześnie kontynuował działalność niepodległościową oraz społeczną. Zawarł tutaj również związek małżeński z Antoniną z Wołłeyszów, z którą miał syna Zbigniewa. W 1907 r. został za organizację strajku szkolnego na trzy miesiące więzienia.

Współpracował z poznańskim „Bazarem”, gdzie między innymi wygłaszał odczyty naukowe, został między innymi również członkiem Wydziału Lekarskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

Wraz z wybuchem I wojny światowej w 1914 r. został wcielony do armii niemieckiej. Podczas walk pracował jako lekarz polowy, gdzie nabrał ogromnego doświadczenia we wszelakiego rodzaju zabiegach chirurgicznych. W listopadzie 1918 r. Bolewski został członkiem Rady Żołnierskiej w Hanowerze, a pod koniec miesiąca powrócił do Krotoszyna, gdzie stanął na czele miejscowej Rady Robotniczej i Żołnierskiej.

Obok Marcelego Langiewicza był tez czołowym działaczem Powiatowej Rady Ludowej. Dzięki prowadzonym między innymi przez niego pertraktacjom 1 stycznia 1919 r., załoga niemiecka opuściła miasto bez rozlewu krwi. Na początku stycznia 1919 r. Bolewski został komendantem kampanii Służby Ludowej oraz stanął na czele powoływanych w miastach i wsiach, ochotniczych Drużyn Bojowych, z którymi w lutym walczył pod Zdunami. Tam został ranny. Dosłużył się stopnia kapitana.

W okresie międzywojennym pełnił funkcję kierownika i chirurga szpitala miejskiego w Krotoszynie oraz ordynatora miejscowego oddziału położniczego i chirurgicznego.

Podczas okupacji, już jesienią 1939 r., zaangażował się w działalność lokalnych organizacji konspiracyjnych: „Wolni Bracia”, „Polska Niepodległa” i „Ojczyzna”, której był koordynatorem na Ostrów i powiaty pd. Wielkopolski. W 1940 r. wraz z drugą żoną – Stanisławą Luchtów i córką został wysiedlony na teren Generalnej Guberni, do wsi Piekoszów na kielecczyźnie, gdzie jako „dr Marek” nadal działał w konspiracji i dosłużył się stopnia majora.

W 1945 r. Władysław Bolewski powrócił do Krotoszyna i ponownie objął stanowisko dyrektora szpitala miejskiego, z którego zrezygnował w roku 1949. Aż do 1956 pracował jeszcze jako ordynator oddziału położniczego. Ze względu na niedosłuch nieocenioną pomocą była dla niego żona – pielęgniarka, z którą bardzo chętnie uczestniczył także w koncertach krotoszyńskiej małej orkiestry symfonicznej oraz w przedstawieniach teatralnych organizowanych w miejscowym Liceum. Zmarł 1 września 1963 r. Jest pochowany na krotoszyńskim cmentarzu parafialnym.

Władysław Bolewski został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Powstańczym, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Jego imieniem nazwano ulicę, przy której mieści się szpital. W 2001 roku został wybrany „Krotoszynianinem XX wieku”.