Czerpała z życia garściami, kochanków zmieniając jak rękawiczki. Niemcy długo nie mogli jej wybaczyć zdrady ojczyzny, lecz ona wolała pozostać wierna swoim przekonaniom.

To ikona stylu i symbol kina, Głównia lat 30. Jako pierwsza założyła męski garnitur i dodała mu kobiecego uroku. Uwodziła spojrzeniem i kusiła długimi nogami, ale przede wszystkim zmysłowym głosem.

Choć urodziła się w zamożnej, berlińskiej rodzinie mieszczańskiej, życie przykładnej żony nie leżało w jej naturze. W 1923 r. poślubiła Rudolfa Siebera, a rok później urodziła córkę Marię, jednak to mąż zajął się wychowaniem dziecka, gdy ona próbowała swoich sił w filmie. Nigdy się nie rozwiedli, choć przez lata żyli osobno. Miała wielu kochanków, zarówno mężczyzn, jak i kobiety.

Rolę femmę fatale odgrywała także w filmach „Błękitny anioł” z 1930 r., w którym zagrała uwodzicielską Lolę Lolę, przyniósł jej światową sławę. Współpraca z reżyserem żydowskiego pochodzenia Josephem von Sternbergiem zaowocowała w następnych latach kolejnymi sukcesami. Wówczas gwiazda Dietrich świeciła najmocniej. Wkrótce jednak władzę w Niemczech przejęli naziści, których artystka nienawidziła, choć wielokrotnie nęcili są oni propozycją współpracy. Gdy wybuchła II wojna światowa, opowiedziała się przeciw III Rzeszy i czynnie wpierała aliantów, występując na frontach dla amerykańskich żołnierzy. W 1960 r. przyjechała z koncertami do Berlina. Obrzucono ją wtedy jajkami, krzyczano: „Precz!”, ale po latach Niemcy wybaczyli jej zdradę ojczyzny i na nowo zapalili do niej uwielbieniem. Zmarła w 1992 r. Podczas pogrzebu w Berlinie żegnał ją kochający tłum.