Władysław Bartoszewski urodził się 8 czerwca 1924 r. w Gołańczy pow. wągrowiecki jako syn Klemensa – kolejarza i Marii z domu Joks. Lata dziecięce spędził w Zbąszyniu, kończąc szkołę podstawową. Przed wybuchem wojny zamieszkał wraz z rodzicami i rodzeństwem w Krotoszynie, gdzie rozpoczął naukę w gimnazjum. Wojna spowodowała przerwanie nauki i jako młodociany zmuszony został do pracy w niemieckiej fabryce Zollern-Werke-WeserFlug w Kaliszu (obecnie PZL Kalisz S.A.).

Po wojnie ukończył liceum ogólnokształcące i podjął pracę kontynuując tradycje rodzinne na kolei. Pełnił funkcję dyżurnego w nastawni dyspozycyjnej w Krotoszynie i Osuszy, a potem jako instruktor służby drogowej w oddziale drogowym PKP w Ostrowie Wielkopolskim. Zaangażowany był również jako nauczyciel przedmiotów zawodowych w Szkole Zawodowej ZNTK w Ostrowie Wielkopolskim. Jego pasją był kolejnictwo, turystyka, kultura, spółdzielczość oraz gra w szachy. Pięknie grał na skrzypcach.

Był „kaowcem” w środowisku kolejarskim, organizując koncerty, spotkania z muzyką, śpiewy m.in. grupy HARMONIA w Domu Kultury przy ul. Rynkowej. Działał społecznie w Biurze Obsługi Ruchu Turystycznego PTTK w Ostrowie i ORBIS-ie. Należał do koła przewodników i pilotów PTTK. Posiadał uprawnienia przewodnika turystycznego po ziemi kłodzkiej, jeleniogórskiej, Beskidzie Śląskim i żywieckim oraz po Trójmieście. Był współorganizatorem wycieczek szkolnych, zakładowych, parafialnych, także do byłej NRD. Angażowano go oprowadzenia wycieczek i delegacji zagranicznych.

Aktywnie działał w Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Krotoszynie pełniąc przez dłuższy okres funkcję przewodniczącego rady nadzorczej. Z Tadeuszem Kuczyńskim wydał „Pamiętnik 60-lwecia – Spółdzielczość Spożywców na terenie Krotoszyna w latach 1928 – 1988.

Na emeryturę przeszedł w 1982 r. współpracując dodatkowo z parafią św. św. Apostołów Piotra i Pawła. Nie było mu dane obchodzić 68. rocznicy pożycia małżeńskiego (26 lipca). Miał córkę Annę i syna Janusza. Doczekał się 3 wnuków i 7 prawnuków.

Cechowała go wrażliwość, pracowitość i zaangażowanie. W kontaktach z ludźmi był bezpośredni, co sprzyjało zmierzeniom i ułatwiało wymianę poglądów. Był wielokrotnie nagradzany i odznaczany m.in. złotą odznaką „Przodujący Kolejarz” i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Na zawsze pozostanie w naszych sercach i myślach. Zmarł 7 czerwca 2018 r. w Koszalinie, gdzie został pochowany na cmentarzu komunalnym.