Była założycielką i od blisko 40 lat kierowniczką zespołu obrzędowo – śpiewaczego Kobierzanki, który na stałe zapisał się w tradycji południowo – wschodniej Wielkopolski. Występy zespołu i ludowe prezentacje pani Józefy były nagradzane na najważniejszych festiwalach folklorystycznych. To dzięki jej energii i pasji, by zachować w pamięci piękno lokalnej tradycji, powstały wiejskie widowiska, które na trwałe zapisały się w kulturze regionu, a gmina krotoszyńska na wielkopolskiej mapie kultury.

Pani Józefa przyczyniła się w latach 80. ubiegłego wieku do powstania innych zespołów wokół Krotoszyna, jak Wróżewiankiczy Lutogniewiacy. Odegrała więc wielką rolę w zachowaniu nieistniejącej już kultury wiejskiej. Rozsławiała i chroniła przed zapomnieniem tradycje swojej ziemi.

Była jedną z ostatnich autentycznych wiejskich śpiewaczek, która zapisała w swojej pamięci pieśni z XIX i początków XX w. z wsi pod Krotoszynem. Uczyła się ich w domu rodzinnym, a także sama zabiegała o ich zebranie.

Wywodziła się z rodziny o dużych tradycjach muzykanckich. Świetnie mówiła na co dzień miejscową gwarą. Za swoją działalność sceniczną otrzymała wiele nagród i pochwał, na co wpłynęły także jej silna osobowość i charyzma sceniczna. Najważniejsza jednak była radość ze śpiewania, w którym był i śmiech, i liryka zapisana w dawnych słowach, melodiach…

Centrum Kultury i Sztuki w Kaliszu nagrało i wydało pod koniec 2018 r. płytę z utworami śpiewanymi przez Józefę Marciniak i Kobierzanki. Kilka lat wcześniej zespół został nagrodzony „Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Wielkopolskiego”.

Konierzanki prezentowały się czterokrotnie na Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą, na którym w 2009 r. otrzymały III nagrodę. Od wielu lat występowały w strojach ludowych, a część z nich było autentycznymi ubraniami z przełomu XIX i XX wieku.

Dzięki zabiegom pani Józefy 40 lat temu wybudowano w Kobiernie salę wiejską, która do dziś – po modernizacji – służy mieszkańcom.

Przez wiele lat przewodniczyła kobierskiemu Kołu Gospodyń Wiejskich. Tam z podobnym kunsztem i zaangażowaniem realizowała następną swą pasję, czyli gotowanie. Ale poza wszystkim była osobowością – sceniczną i pozasceniczną. Duszą towarzystwa, przy której gubiły się granice wieku.

Józefa Marciniak doczekała się płyty ze swoimi pieśniani. Nie doczekała odznaczeń, które miały uhonorować Jej działalność i charyzmę. Będziemy pamiętać o Pani Józi, gdyż zapisała się wyraziście w historii kultury tradycyjnej regionu południa Wielkopolski.

Będziemy pamiętać śmiech Pani Józi, Jej radość życia.