O tablicę Katyńczyków długo zabiegał Józef Kaczmarek (był jej głównym fundatorem), członek Towarzystwa Miłośników i Badaczy Ziemi Krotoszyńskiej. Odsłonięcie tablicy poprzedziła msza św. w kościele pw. św. Mikołaja w Benicach odprawiona przez księdza Jarosława Forysia, a po niej życiorys ofiar odczytał dyrektor Muzeum Regionalnego im. Hieronima Ławniczaka w Krotoszynie, Piotr Mikołajczyk. Zarówno on, jak i członkowie jego Pocztu Wirzbięty z Krotoszyna ubrani byli w mundury wz. 36 i wystawili warty przy pomniku, na którym zawisły tablice. Nie brakowało sztandarów, uczniów, strażaków czy pozostałych mieszkańców.

Franciszek Grzesiek urodził w Przygodzicach Wielkich 29 września 1879 r. Był synem rolnika Józefa Grześka i Marianny z domu Świtały. Święcenia kapłańskie uzyskał 11 lutego 1906 r. Był wikariusze, w Siedlcu koło Wolsztyna (1906-1908), w Michorzowie (1908-1910) i w Ostrorogu (1910-1916). Ponadto był proboszczem w Noskowie (1916-1932), administratorem w Potarzycy (1932-1936) oraz administratorem i proboszczem w Benicach (1936-1941). 6 października 1941 r. został przetransportowany do obozu koncentracyjnego w Dachau, a stamtąd został w tzw. „transporcie inwalidów” przetransportowany do Hartheim, gdzie zginął w komorze gazowej 18 czerwca 1942 r.

Feliks Chyłka urodził się 22 listopada 1915 r. w Passendorf w Niemczech, jako syn Jana Chyłki i Jadwigi z domu Szopańskiej. Został absolwentem Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Jarocinie w 1934 r., a potem ukończył studia medyczne i zamieszkał w Ustkowie k. Krotoszyna. Zawodowo pracował jako lekarz, jednak w 1935 r. ukończył dywizyjny kurs podchorążych rezerw piechoty przy 29 Pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu, a w 1937 r. awansowano go do stopnia podporucznika i przydzielony do 60 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie przeszedł ćwiczenia rezerwy jako dowódca plutonu. W kampanii wrześniowej walczył w szeregach batalionu 60 pp Wlkp. I został wysłany do Ośrodka Zapasowego 25 Dywizji Piechoty w Kielcach. Tam trafił do niewoli sowieckiej i osadzono go w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 r. został zamordowany w NKWD strzałem w tył głowy w Charkowie. Postanowieniem prezydenta RP z 5 października 2007 r. awansowano został pośmiertnie na stopień porucznika.

Teodor Seweryn Ciążyński urodził się 2 listopada 1895 r. w Pleszewie, jako syn ziemianina Antoniego Ciążyńskiego i Bolesławy z domu Wolańskiej. Był absolwentem ostrowskiego gimnazjum. Walczył w szeregach armii niemieckiej, jako kawalerzysta, w latach 1914-1918. W 1918 r. wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim w szeregach Oddziału II Dowództwa Frontu Wielkopolskiego. W czasie powstania otrzymał awans na podporucznika. Po przerzuceniu na wschód walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za walkę o odzyskanie niepodległości otrzymał: Srebrny Krzyż Zasługi, Medalem Niepodległości oraz Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921. W 1921 r. otrzymał awans na porucznika i przeszedł do rezerwy. Otrzymał też przydział do 6 Pułku Strzelców Konnych w Żółkwi, a potem, 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Biedrusku. Zamieszkał w Ustkowie k. Krotoszyna. Przed wybuchem II wojny światowej powołano go do Ośrodka Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Trafił do niewoli sowieckiej i osadzono go w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 r. został zamordowany w NKWD strzałem tył głowy w Charkowie.