Sławomir Koper z właściwą sobie swadą i poczuciem humoru szczerze i bez cenzury przedstawia polskich noblistów: – „Zawsze lubiłem odbrązawiać wybitne postacie, każdy ma bowiem swoje wady. Ta książka będzie dla czytelników ogromnym zaskoczeniem”.

Kto wie, że Władysław Reymont, autor „Chłopów” i „Ziemi Obiecanej”, był czeladnikiem krawieckim, aktorem w wędrownych trupach teatralnych, robotnikiem kolejowym, medium na seansach spirytystycznych? Albo że mógł całkowicie poświęcić się pisaniu dopiero po sfałszowaniu świadectwa lekarskiego i wyłudzenie ogromnego odszkodowania? Maria Skłodowska-Curie romansowała z żonatym mężczyzną Paulem Langevinem, z powodu którego omal nie cofnięto decyzji o przyznaniu jej po raz drugi Nagrody Nobla. Sławomir Koper cytuje też listy kochanków i fragmenty sekretnego dziennika Marii, kobiety, o której Albert Einstein mówił, że „jest tak atrakcyjna, że dla każdego może się stać niebezpieczna”. Henryk Sienkiewicz, portretowany zwykle jako nobliwy pan z bródką i pokrzepiciel serc polskich, prowadził bujne życie uczuciowe, choć sam nie potrafił skonsumować własnego małżeństwa podczas podróży poślubnej.

Sławomir Koper portretuje również Wisławę Szymborską, której życie także był pełne zawirowań i kontrowersji, oraz Czesława Miłosza, który chwalił się przed kolegami swym wysokim poziomem testosteronu i podbojami erotycznymi wśród studentek. Pisze o miłościach i namiętnościach poety, a także jego rodzinnych dramatach związanych choćby z chorobą syna. I o żonie Janinie, której poeta poświęcił jeden ze swych najpiękniejszy wiersz:

„Kochałem ją, nie wiedząc, kim była naprawdę. / Zadawałem jej ból, goniąc za moją ułudą. / Zdradziłem ją z kobietami, jej jeden wierny. / Zaznaliśmy wiele szczęścia i wiele nieszczęścia”.