Kiedy świat w latach 60. zachwycał się pierwszymi filmami o przygodach Jamesa Bonda, polscy twórcy serialu „Stawka większa niż życie”, nie ukrywając zresztą swojej inspiracji postacią agenta 007, stworzyli własnego superbohatera. Hans Kloss w 1968 r. podbił serca widzów nie tylko PRL, ale i w wielu innych krajach zza żelaznej kurtyny, m.in. ZSRR, Bułgarii czy NRD. Popularność serialu dotarła nawet do Szwecji. Rola Stanisława Kolickiego, nakłonionego przez radziecki wywiad do pracy w roli agenta w strukturach Abwehry, podszywającego się pod porucznika Hansa Klossa, przyniosła Stanisławowi Mikulskiemu olbrzymi sukces, choć miał on także swoje ciemne strony, Postać agenta J-23 tak trwale zapisała się w pamięci widzów, że pozbawiła aktora szansy na kolejne wielkie kreacje.

Filmowcy od początku chętnie widzieli Mikulskiego w mundurze. Wojskowych grał on m.in. w „Godzinach nadziei” (1955), „Skąpanych w ogniu” (1963) czy komedii „Ewa chce spać” (1957). Rola w „Stawce większej niż życie” tylko ten wizerunek utrwaliła- jak się okazało, na zawsze. Do tego stopnia, że salutowano mu nawet na ulicy. Odtąd nie zagrał już ani jednej dużej roli, nie chciano mu pomierzyć również żadnej, w której Mikulski mógłby zerwać z wizerunkiem bohaterskiego żołnierza.- Chodziłem po reżyserach, żebrałem i nic – wspominał aktor po latach w jednym z wywiadów. – No, prawie nic. Dali mi zagrać Pana Samochodzika […]. Nie o taką rolę mi chodziło […]. Wciąż tłumaczono mi, że urodziłem się Klossem i że widzowie niechętnie by mnie widzieli w innym wcieleniach, i tak całe lata.

Aktor jeszcze przez wiele lat kojarzył się widzom z mundurem tak bardzo, że to właśnie jemu wielokrotnie powierzano prowadzenie Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu. Wydaje się jednak, że z czasem aktor pogodził się z faktem, że dla polskich widzów na zawsze już pozostanie przede wszystkim agentem J-23 i w 2012 r. raz jeszcze wystąpił w swojej najsłynniejszej roli w filmie „Hans Kloss. Stawka większa niż śmierć”, która dwa lata później okazała się jego ostatnią. Jak sam zresztą przyznał pom latach, mimo wszystko nigdy nie żałował, że ją przyjął.