Zapisywałam skrzętnie w specjalnym zeszycie – tytuły, informacje o gwiazdach, wiadomościach z wielkiego świata… A następnego dnia opowiadałam wszystko koleżankom. To była absolutnie kultowa audycja. I nie tylko z powodu przebojów. Kydryński mówił niezwykle interesująco. Pomyślałam, że też tak bym chciała, ćwiczyłam nawet to „r”, żeby mu dorównać. Później dowiedziałam się, że kiedy w krakowskim radiu zaczął prowadzić „Rewię piosenek” powiedziano mu, że źle wymania „r” i jego audycje muszą mieć lektora. Na szczęście do tego nie doszło. Przez lata przedstawiał światowe przeboje. Jego ulubieńcami byli artyści francuscy. Aznavoura nazywał „Napoleonem piosenek”, Earthę Kitt – „panterą”, Juliette Greco – „czarną syreną nocy”. Jak to brzmiało z tym wibrującym „r”! W latach 90. miałam prowadzić wspólnie z Lucjanem Kydryńskim koncert w Sali Kongresowej. Denerwowałam się, że nie sprostam „legendarnemu konferansjerowi”. Tymczasem on od razy zaproponował, żebyśmy przeszli na „ty”. Poczułam się doceniona. Chyba jestem już kimś, pomyślałam, skoro Kydryński jest moim kolegą. Pracowało nam się świetnie.

Niedawno, w piątą rocznicę śmierci Lucjana, poświęciłam mu moją „Leniwą niedzielę” w radiowej jedynce. Rozmawiałam z Haliną Kunicką i Marcinem Kydryńskim, a słuchacze pisali maile. Jeden z nich brzmiał tak: „Kydryński to klasa i kompetencja dzisiaj niespotykane. Szkoda… ale dobrze, że przynajmniej można powspominać”.

Felieton Marii Szabłowskiej