Długo brakowało w naszej rodzimej kinematografii bohatera na miarę Arnolda Schwarzennega czy Sylvestra Stallone. Pojawi się dopiero po upadku komunizmu. W 1992 r. swoją premierę miały „Psy”, Bogusław Linda, czyli filmowy Franz Maurer, stał się naczelnym twardzielem polskiego kina lat 90. Historia dwóch przyjaciół, dawnych funkcjonariuszy SB, którzy w nowej, postkomunistycznej rzeczywistości znaleźli się po dwóch stronach barykady, zelektryzowała polskich widzów. Film stał się najbardziej kasową produkcją lat 90., a w wiele cytatów z niego stało się kultowych. Skąd się wziął jego fenomen?

Wszystko zaczęło się rok wcześniej, od filmu „Kroll”, który był debiutem reżyserskim Pasikowskiego. To grający w nim główną rolę Olaf Lubaszenko zasugerował, że warto nakręcić film o ubecji na tle zachodzącej wówczas w Polsce transformacji, o tym, jak ubecy szukają miejsca w nowej rzeczywistości po upadku PRL. I tak oto narodziła się historia Franza Maurera. Tworząc „Psy”, Pasikowskiemu udało się przenieść wartką akcję filmu sensacyjnego rodem z Hollywood na polski grunt, zachowując realia epoki, kiedy polski kapitalizm dopiero się rodził, policja jeździła polonezami, a wódka lata się strumieniami. Jednocześnie ukazywał on dylematy okresu wczesnej transformacji. Film doczekał się kontynuacji – „Psy 2. Ostatnia krew”, a na początku przyszłego roku premierę będzie miał film „Psy 3. W imię zasad”.