Tego dnia o godz. 15:00 w kościele pw. św. Jana Chrzciciela odbyła się msza św., której przewodniczył ks. prałat Aleksander Gendera. W czasie homilii nazwiązał do bogatej historii rodu, którego dzieje sięgają czasów Piastów, kiedy to w 1108 r. najstarszy znany protoplasta, Grot, ucieka z Czech do Polski.

Według legendy był on potomkiem króla angielskiego Kanuta Wielkiego. Władca, posiadający dwoje dzieci, syna i córkę, swój majątek zostawił tej ostatniej. Syn jednak pragnął bogactwa dla siebie i swą siostrę dał na pożarcie niedźwiedziowi. Zwierzę nie wyrządziło kobiecie żadnej szkody, ale lizało jej palce. Z tej opowieści wziął się herb rodowy Rawicz – kobieta siedząca na niedźwiedziu.

W rodzie Kłopockich możemy doszukać się wielu znamienitych osobistości, ale najbardziej znana jest wymieniona wcześniej Janina Kłopocka. Urodzona w Koźminie Wlkp. w 1904 r., późniejsza artystka, jako czterolatka wyjechała z rodziną do Berlina. Tam powstało jej największe jej dzieło. W 1932 r. Związek Polaków w Niemczech poprosił ją o zaprojektowanie znaku graficznego organizacji. Rodło, przedstawiające bieg Wisły, stało się znakiem Polaków przebywających na ziemiach niemieckich.

Kłopocka jest też znana z wykonania fresku „Polski rok obrzędowy czy” drzeworytu „Matka Boska Radosna”. Współpracowała z emigracyjnymi czasopismami „Polak w Niemczech” i „Młody Polak w Niemczech”, wykonując dla nich wiele prac artystycznych. W czasie II wojny światowej przeniosła się do Polski i aktywnie działała w konspiracji. Zmarła w Warszawie w 1982 r.

Po mszy św. kilkudziesięciu członków rodziny udało się do restauracji „Pod Szyszkami”, gdzie podejmowano pewne decyzje, oglądano przygotowaną wystawę i przede wszystkim rozmawiano.