Śp. Iwona Ptak (†56 l.) była lubiana i szanowana. Urodziła się 6 stycznia 1964 r. w Krotoszynie. Ukończyła ona Szkołę Podstawową nr 8 im. Marii Skłodowskiej-Curie w Krotoszynie, I Liceum Ogólnokształcące im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie oraz Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie zdobyła tytuł magistra pedagogiki w specjalności nauczania początkowego oraz ukończyła szereg form doskonalenia zawodowego m.in. z informatyki, z kinezjologii edukacyjnej, zajęć korekcyjno-kompensacyjncyh oraz kursy nadające kwalifikacje zawodowe z Terapii Pedagogicznej, Oligofrenopedagogiki oraz wychowania do życia w rodzinie.

Od 1988 r. do 2019 r. była nauczycielką w Szkole Podstawowej nr 3 im. Jana Pawła II w Krotoszynie. Od 2011 r. była również prezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Szkoły na Błoniu. Od 2012 r. była także ekspertem na liście Ministra Edukacji Narodowej ws. awansu zawodowego dla nauczycieli.

Trudno było znaleźć słowa, by wyrazić żal i smutek, z powodu przedwczesnej i niezrozumiałej śmierci św. Iwony Ptak. – Dała się poznać jako dobra nauczycielka i dobry wychowawca dzieci i młodzieży. Wyraźnie wyróżniała się przy pełnieniu funkcji dodatkowych i wychowawczych szkoły. W sposób rytmiczny i przemyślany realizowała program nauczania. Różnicowała metody pracy, prowadziła interesujące formy metodyczne. Serdeczną opieką otaczała uczniów potrzebujących pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Jako nauczyciel z powołania trafnie reagowała na pojawiające się problemy edukacyjne. Sumienna i zdyscyplinowana. Do każdej lekcji przygotowywała się pod względem rzeczowym. Wykorzystywała innowacyjne pomoce naukowe. Prowadziła zajęcia pozalekcyjne oraz współorganizowała liczne wycieczki, białe i zielone szkoły dla uczniów. Wielokrotnie otrzymywała nagrody dyrektora szkoły – poinformowała nas Mariola Kaźmierczak (50 l.), dyrektor Szkoły Podstawowej nr 3 im. Jana Pawła II w Krotoszynie.

Śp. Iwona Ptak (†56 l.) była bardzo lubiana i szanowana przez uczniów, absolwentów, rodziców i nauczycieli, toteż nie ma się co dziwić, że na krotoszyński cmentarzu w ostatniej drodze towarzyszyły jej tłumy mieszkańców. Nie kryli oni łez. Człowiek żyje tak długo, jak długo trwa pamięć i nim, a ta wśród jego uczniów, absolwentów oraz koleżanek i kolegów z pracy będzie trwała wiecznie.