Tak tu sobie mieszkam i obserwuję ludzi. Niby tacy sami jak wszędzie, a jednak ciekawi. Bardzo często obserwuję tych co to w hasioku szczęścia swego szukają. Na poszukiwaczy można się natknąć wszędzie.

Nazywa się ich różnie; bezdomnymi, śmieciarzami, przegrzebkami, brudasami. I co najciekawsze, to zadziwiające jest to, jak bardzo różni ludzie trudnią się odzyskiwaniem materiałów wtórnych. No bo czym innym to jest, jak nie odzyskiem surowców? Przecież dla własnej przyjemności nie grzebie się w śmieciach.

Nie dalej jak wczoraj, wracam do domu z chlebkiem i wędliną w siatce, i co widzę? Pewien nobliwy jegomość o wyglądzie kloszarda, z ogromnym zajęciem przeszukuje pobliski śmietnik. Kontener, jeden z czterech stojących niedaleko cztero - blokowego osiedla w Zabrzu.

- Ala, chodź tutaj. No nie wstydź się. – mówi do dziewczynki, na oko 12-letniej. – Chodź, zobacz jakie fajne kolczyki znalazłem. Jeszcze zapakowane w folię.

Dziewczątko onieśmielone podchodzi bliżej. W skupieniu czeka obok śmietnika, dostaje upragniony „prezent” od wujka Mańka i pędem puszcza się do domu, by po kilku minutach wyjść wystrojona w olbrzymie, dyndające kolczyki, takie, które sama niedawno oglądałam w galerii. Paraduje z dumnie uniesioną głową i piersią wypiętą do przodu. Przebrała się w inne ciuszki. Wygląda naprawdę ładnie. Przecież nikt nie wie skąd ma kolczyki, i tego, że pochodzi z rodziny o niewielkich dochodach, mieszka w budynku socjalnym, gdzie sąsiadów określa się mianem patologii społecznej. To wszystko nie ważne. I dobrze.

Pod kamienicą, w której mieszkam stoją kubełki na śmieci. Wymarzony widok z kuchennego okna, ale i dobry punkt obserwacyjny. Kilka razy dziennie odwiedzają go różni goście. Niektórzy to stali bywalcy. Inni bywają przypadkiem. Zadziwia mnie przekrój wieku i ich wyglądu. Są tacy, którzy nie stronią do butelki i tacy, którzy przychodzą w ładnej, dobrze dobranej skórzanej kurtce i cichaczem, jakby onieśmieleni zaglądają do wnętrza śmietnikowych worków w tym samym celu co ich poprzednicy.

Zresztą czemu się tu dziwić, skoro powszechnie wiadomo, że wszędzie jest kryzys, huczą o tym zarówno telewizja, rozgłośnie radiowe, prasa. Wszystkie media nakręcają spiralę strachu. Bo z płacami jest coraz gorzej, a tu pieniądze leżą na wyciągniecie reki. W skupie złomu za kilo aluminiowych puszek płaci się od 3,15 do 4,20 zł. Nie wspomnę o innych metalach.

Tu przykładowy cennik:

- Pani, tu można czasem ponegocjować. Tu płacą gorzej, ale przyjmują prawie wszystko, a tam lepiej, tyle, że trzeba na drugi koniec miasta dotrzeć. A czasem to i sił nie ma. – mówi jeden ze stałych poszukiwaczy.

Widziałam go kiedyś na mieście, był ubrany schludnie, wyprasowane ciuchy, czysty, zadbany, ogolony. Nie to co zazwyczaj widzę z okna. Nie ten sam człowiek.

W tych ciekawych czasach wielu ludzi dorabia sobie sprzedając metale. Robią to ukradkiem. Wszędzie znajdują się ścinki kabli, oskórowane, powyjmowane z plastikowych otulin i sprzedane dają pewny dochód. Jakby pozbierać, pomyśleć, pomnożyć, to przy dobrych układach można spokojnie użyć cały miesiąc.

Wciąż zadziwia mnie pracowitość zbieraczy, to, że potrafią chodzić i szukać do skutku. Czy byliby takimi samymi pracownikami? Tak samo rzetelnymi? A może siedząc w pracy woleliby poudawać niż rzetelnie wykonywać zadania?

A propos, ponoć istnieją firmy trudniące się nowym zajęciem za duże pieniądze. Organizują nowobogackim zabawę gwarantującą genialne przeżycia i zabawę. Zbierają grupę poszukiwaczy przygód, przebierają np. za bezdomnych żebraków i wysyłają w miasto. Oczywiście pod dyskretną ochroną, w odpowiednio przygotowanym przebraniu.