Pemberton był w wojskach konfederatów (Południe), a że na polu walki się nie oszczędzał, został ciężko ranny. Podczas leczenia dla uśmierzenia bólu podawano mu morfinę i kokainę. Szybko się od nich uzależnił. Ale choć jego farmaceuta mógł mieć do nich niemal ciągły dostęp, postanowił walczyć z nałogiem. W swoim laboratorium w Atlancie wymyślił specyfik na ukojenie nerwów – na bazie liście koki i orzeszków kola. Wkrótce zaczął go sprzedawać, reklamując hasłem „pyszny i orzeźwiający napój tak dobry, że Bóg by nim się wzgardził”. Był rok 1886 i Amerykanie nie od razu rzucali się na coca-colę. Jednak po kilku latach osiągnął rynkowy sukces, a w 1906 r. rozpoczął ekspansję do innych krajów.

FARMAUCEUTA KONTRA FARMACEUTA
Przez kilka lat coca-cola nie miała większej konkurencji. Ten stan utrzymywał się do 1893 roku, kiedy to inny farmaceuta, niejaki Caleb David Bradham, stworzył recepturę napoju, który nazwał od swojego nazwiska „Drink Brada”. Znajomo wyglądający napój – brązowy i mocno gazowany, jak twierdził jego pomysłodawca, był połączeniem ekstraktów z liści coli, orzeszków kola, wanilii oraz „rzadkich olejów”. W 1889 roku napój został przemianowany na pepsi-cola. Pierwszy człon nazwy był pochodną od pepsyny, czyli enzymu biorącego udział w trawieniu, bowiem zdaniem Bradhama jego drink był cudownym specyfikiem na niestrawność.

Tak rozpoczęła się trwająca do dziś rynkowa wojna o konsumenta.