SKŁADNIKI NA CIASTO:
- 500 g miodu naturalnego (wielokwiatowego lub akacjowego)
- 250 g masła (lub smalca)
- 2 szkalnki cukru
- 1 kg mąki pszennej
- 3 jajka
- 3 płaskie łyżeczki sody oczyszczonej
- ½ szklanki mleka
- szczypta soli
- 2 torebki przyprawy do piernika

W rondelku na małym ogniu rozpuścić masło, cukier i miód. Kiedy masa ostygnie, dodać do niej jajka, sól, sodę rozpuszczoną w mleku i przyprawy. Całość połączyć. Następnie stopniowo dodawać mąkę,. Wyrobić ręką. Tak przygotowane ciasto przełożyć do metalowej, szklanej lub kamionkowej miski,,, przykryć ściereczką lnianą i wstawić do lodówki na 4-5 tygodni.

PIECZENIE:
Na kilka dni przed świętami czas zabrać się do pieczenia. Nasto na piernik staropolski długo dojrzewający podzielić na trzy części. Każda z nich, rozwałkować do rozmiarów blachy na grubość ok. 0,5 cm. Blechę wyłożyć papierem do pieczenia, ułożyć w niej ciasto i stawić do piekarnika nagrzanego do 180 st. C. Piec pojedynczo w 180 stopniach przez ok. 15 minut. Blaty pozostawić do ostygnięcia.
Następnie przykryć je papierem do pieczenia, włożyć do foliowej torby odstawić w chłodne miejsce na 3-7 dni. Po tym czasie przełożyć masę (np. powidłami śliwkowymi, masą kajmakową, albo kremem budyniowym), polać lukrem lub polewą czekoladową.

Piernik był pieczony już w XII w. w Norymberdze i Bazylei. Ciasto pochodzi od miodowników – wielkich bochnów chleba przygotowanych ba bazie miodu, znanych już w starożytności. W średniowieczu ciasto to było wielkim luksusem z powodu wysokich kosztów przypraw korzennych i bakalii. Było przyrządzane tak, aby nie zepsuło się w czasie długich podróży. Piernik daje się przechowywać nawet przez kilka miesięcy. Tradycja wypieku pierników przybyła do Polski wraz z osadnikami z miast niemieckich. Pierwsze wzmianki o toruńskich piernikach pochodzą z około 1830 roku i mówią o piekarzu Mikołaju Czanie, który prawdopodobnie trudnił się wypiekami korzennych ciast. Nazwa piernik wywodzi się od staropolskiego słowa „pierny”, czyli pieprzny. W Polsce w XVII w. sprzedawano pierniki w aptekach jako skuteczny lek na wiele chorób. Był symbolem dobrobytu i wysokiej pozycji społecznej. Dopiero w XIX w. pojawił się w domach chłopskich.