Bitwa warszawska zwana powszechnie „Cudem nad Wisłą” rozegrała się w dniach 13 – 15 sierpnia 1920 roku. Ambasador brytyjski w przedwojennej Polsce, lord Edgar Vincent D’Aberdon, nazwał ją jedną 18 przełomowych bitew w historii świata. Była decydującym momentem wojny polsko-bolszewickiej, trwającej od 1919 do 1920 roku.

W rezultacie II Rzeczpospolitej udało się zachować niepodległość oraz udaremnić rozprzestrzenianie się na zachód Europy rewolucji komunistycznej. Gen. Michaił Tuchaczewski – dowódca Frontu Zachodniego Armii Krajowej – w odezwie do swoich żołnierzy pisał: „Bohaterscy żołnierze Armii Czerwonej! Nadszedł czas rozrachunku. Armia Czerwona Sztandaru oraz armia drapieżnego Białego Orła stanęły naprzeciw siebie bojem na śmierć i życie. Przez trupa Białej Polski prowadzi droga ku ogólnoświatowej pożodze. Na naszych bagnetach przyniesiemy szczęście i pokój pracującym. Na zachód!” – rozkaz do oddziału Frontu Zachodniego nr 1423, Smoleńsk, 2 lipca 1920 roku.

W bitwie warszawskiej brało udział według szacunków, od 113 do 123 tys. żołnierzy po stronie polskiej i 104-114 tys. po stronie bolszewików. Kluczową rolę w rozstrzygnięciu tego starcia odegrał manewr Wojska Polskiego znad Wieprza 16 sierpnia, który oskrzydlił siły Frontu Zachodniego Armii Czerwonej, przy jednoczesnym związaniu sił bolszewickich na przedpolach Warszawy.

Za pomysłodawcę i realizatora tego manewru uznaje się ówczesnego naczelnego wodza – Józefa Piłsudskiego. Do tej pory trwają w tej sprawie spory historyków, ponieważ równie ważne role, a może nawet większą, odegrał szef Sztabu Generalnego Wojsk Polskich. Na wszystkich rozkazach operacyjnych, od 12 do 16 sierpnia, widnieje podpis gen. Rozwadowskiego, który przez część historyków uważany jest za głównego architekta zwycięstwa nad bolszewikami.

Warto również pamiętać, że zarówno w samej bitwie, jak i w całej wojnie wielkie zasługi położyły pułki z Wielkopolski, między innymi złożony z krotoszyńskich oddziałów 12. Pułk Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 70. Pułk Piechoty z Pleszewa) oraz stacjonujący od 1921 r. w Krotoszynie 56. Pułk Piechoty Wielkopolskiej (wcześniej 2. Pułk Strzelców Wielkopolskich). Po zakończeniu zwycięskiego powstania wielkopolskiego z oddziałów powstańczych utworzono pułki strzelców wielkopolskich i przerzucono je na Kresy Wschodnie, gdzie od 1919 r. miały miejsce starcia m.in. z bolszewikami.