Nowoczesna insulina
Osoby z cukrzycą typu 1 i niektóre z typu 2 muszą zażywać insulinę nawet kilka razy dziennie. Do dyspozycji mają jednak nowocześniejsze jej wersje: analogi insuliny.
Masz zdjęia lub film do tego artykułu? Wyślij je do nas!
Naukowcy ciągle poszukują leków, które mają naśladować naturalną insulinę wytwarzającą w organizmie przez trzustkę. 10 lat temu wymyślili więc analogi insuliny.
PRAWIE JAK WŁASNA
W cukrzycy typu 1 leczenie insuliną jest niezbędne, bowiem trzustka nie produkuje tego hormonu lub produkuje go bardzo mało. Natomiast w cukrzycy typu 2 leczenie rozpoczyna się zwykle od diety i ćwiczeń fizycznych, następnie wprowadza się leki doustnie. Dopiero gdy dieta i terapia doustna nie przynoszą pożądanych efektów, włącza się insulinę. Trzeba ją sobie wstrzykiwać podskórnie.
Niestety, tradycyjna insulina ma skłonność do tworzenia kryształków, które po wstrzyknięciu pod skórę rozpuszczają się bardzo wolno, przez co hormon ten osiąga najwyższe stężenie we krwi dopiero po 1,5-2 godzinach. Zmusza to pacjentów do zachowania 30-45-minutowego odstępu pomiędzy zastrzykiem a posiłkiem by lek zdążył zadziałać. Jak wynika z obserwacji medycznych, niemal 90 proc. chorych nie przestrzega tego zalecenia, wstrzykując sobie lek zbyt późno, zwykle tuż przed posiłkiem. Naukowcy zamienili więc skład cząsteczek insuliny i uzyskali substancję o nowych właściwościach – tak zwany analog insuliny ludzkiej. Jego kryształki rozpuszczają się znacznie szybciej, dlatego zastrzyk można zrobić sobie tuż przed, w trakcie, a nawet do 15 minut po posiłku.
WAHANIA NA POZIOMIE
Analogi insuliny są bardzo podobne do wydzielanej przez trzustkę naturalnej insuliny. Diabetycy mają do dyspozycji 2 rodzaje tego leku: działający powoli lub szybko. Ten pierwszy zapobiega tzw. hiperglikemii poposiłkowej (nagły wzrost stężenia glukozy we krwi po jedzeniu), drugi – tzw. hipoglikemii (niedocukrzenie) między posiłkami. Dzięki temu wahania stężenia cukru są trzymane w ryzach.
Analogi są zalecane szczególnie osobom z cukrzycą typu 1 o chwiejnym przebiegu (z dużą skłonnością do kiper- i hipoglikemii), z nieodczuwaną hipoglikemią (chory nie odczuwa objawów niedocukrzenia), osobom ze skłonnością do hipoglikemii nocnych oraz tym, które mają cukrzycę po operacyjnym usunięciu trzustki.