I.    Podział majątkowy

Z chwilą zawarcia związku małżeńskiego między kobietą a mężczyzną powstaje ustrój własności majątkowej. Zależność ta nazwana jest w ten sposób w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, a oznacza to, że od momentu zawarcia związku małżeńskiego mamy do czynienia z trzema odrębnymi majątkami: majątkiem osobistym żony, majątkiem osobistym męża oraz z majątkiem wspólnym.

Prawo określa, że po ślubie do ram majątku wspólnego zaliczają się wszystkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania małżeństwa przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. W szczególności są to:

1.    pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
2.    dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,
3.    środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków.

W skład majątku osobistego każdego z małżonków wchodzą przedmioty majątkowe nabyte w okresie przed zawarciem związku małżeńskiego. Są to:
1.    przedmioty majątkowe nabyte przed ślubem, np. samochód, mieszkanie, środki finansowe, meble
2.    przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił,
3.    prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,
4.    przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków, np. ubrania, kosmetyki, biżuteria czy wózek inwalidzki
5.    prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie,
6.    przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub utratę zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość,
7.    wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków,
8.    przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków,
9.    prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy,
10.    przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

II.    Intercyza
Termin „intercyza” jest umowny, w przepisach prawnych słowo to nie występuje. Umowa jednak jest rzeczywistym aktem, który zawierają małżonkowie, jeśli podejmują decyzję o zmianie ustroju majątkowego między małżonkami niż określone z góry przepisy (omówione zostały w punkcie 1). Intercyzę spisuje się w obecności obojga zainteresowanych za pośrednictwem notariusza. Zapisy zawarte w umowie wchodzą w życiu w dniu zawarcia małżeństwa. Jeśli do zawarcia związku małżeńskiego nie dojdzie, umowa staje się nieważna.
Intercyza ma na celu wprowadzenia rozdzielności majątkowej między małżonkami. Nie oznacza to jednak o całkowitej niezależności finansowej małżeństwa. Para zobowiązana jest wedle nadrzędnych przepisów prawa wspólnie dbać o dobro rodziny i potomków oraz zaspokajanie potrzeb gospodarstwa domowego. Oboje małżonkowie są także odpowiedzialni za regulację zobowiązań finansowych zaciągniętych przez jednego z nich w sprawach związanych z zaspokajaniem potrzeb rodziny.

Umowę majątkową można w każdej chwili rozwiązać lub modyfikować. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy o rozdzielności majątkowej orzekł są. Istotny jest również wpływ intercyzy na zdolność do dziedziczenia. Umowa intercyzy  reguluje jedynie stosunki finansowe między małżonkami za życia, więc nie wyklucza dziedziczenia po sobie majątku w przypadku śmierci jednego z partnerów.

Wady i zalety intercyzy
Do zalet intercyzy należy fakt, że małżonkowie mogą samodzielnie zarządzać i dysponować swoim majątkiem. To istotny fakt dla osób przedsiębiorczych, aktywnych zawodowo, członków spółek i posiadaczy akcji oraz takich, które przed ślubem zgromadziły spory majątek. W momencie, gdyby doszło do rozwodu, w ten sposób mogą uniknąć utraty części majątku zgromadzonego jeszcze przed ślubem.
Podział majątku jest korzystny także w sytuacji, kiedy jeden z małżonków wpadnie w kłopoty finansowe. Potencjalny dług jest wtedy ściągany jedynie z osoby zadłużonej, a zasoby finansowe niezbędne do życia rodziny jest chroniony przez drugiego partnera, gdyż jego majątek zostaje nienaruszony.
Intercyza nie zawsze jest bezpiecznym rozwiązaniem dla majątku małżeństwa. Główną jej wadą jest wpływ na zdolność kredytową. Majątek jednego małżonka nie jest brany pod uwagę przy zaciąganiu kredytu lub ubieganiu się o dotację przez drugą osobę. Dla zwiększenia wiarygodności zainteresowanego niezbędne jest wtedy udzielenie poręczenia. Małżonkowie nie mogą także brać wspólnych kredytów, a o podpisanej intercyzie zobowiązani sa poinformować kredytodawcę. Co więcej, małżonkowie tracą prawo do wspólnego rozliczania podatku dochodowego, nawet jeśli przez większość roku podatkowego pozostawali we wspólności. Sytuacja ta jest niekorzystana, kiedy jedno z małżonków ma większe dochody niż drugie. Intercyza sprawia, że oddzielne rozliczenie stanowi obowiązek zapłaty wyższego podatku.

Koszty podpisania intercyzy
Podpisanie intercyzy wiąże się z kosztami urzędowymi. Po ślubie kwoty te są wyższe niż przed jego zawarciem. Narzeczeni przed zawarciem związku zapłacą łącznie około 530 złotych. Przy podpisaniu umowy należy mieć ze sobą dowód osobisty, a jeśli umowa jest podpisywana w trakcie związku, konieczny jest również akt małżeństwa. Koszty zawiązania intercyzy w trakcie małżeństwa są uzależnione od łącznej wartości i rodzaju majątku, i tak:
1.    wartość majątku do 3 tys. zł - 100 zł;
2.    powyżej 3 tys. zł do 10 tys. zł - 100 zł + 3% od nadwyżki powyżej 3 tys. zł;
3.    powyżej 10 tys. zł do 30 tys. zł - 310 zł + 2% od nadwyżki powyżej 10 tys. zł;
4.    powyżej 30 tys. zł do 60 tys. zł - 710 zł + 1% od nadwyżki powyżej 30 tys. zł;
5.    powyżej 60 tys. zł do 1 mln zł - 1 010 zł + 0,4% od nadwyżki powyżej 60 tys. zł;
6.    powyżej 1 mln zł do 2 mln zł - 4 770 zł + 0,2% od nadwyżki powyżej 1 mln zł;
7.    powyżej 2 mln zł - 6 770 zł + 0,25% od nadwyżki powyżej 2 mln zł, nie więcej jednak niż 10 tys. zł.

Przed decyzją o zawarciu intercyzy narzeczeni lub małżonkowie powinni szczegółowo przeanalizować wszystkie wady i zalety, rozważyć okoliczności, plany, zamiary – najlepiej wspólnie z prawnikiem lub doradcą finansowym. Najważniejsze jest, aby intercyza była podpisana DOBROWOLNIE  przez obie strony. W odwrotnym przypadku może przynieść więcej szkody niż pożytku.

Aby zawrzeć związek małżeński podczas ślubu kościelnego, na początku należy wybrać się do odpowiedniej kancelarii parafialnej. Należy zrobić to w okresie od pół roku do trzech miesięcy przed planowaną datą ceremonii. Do kancelarii powinno się zabrać:

    - świadectwo bierzmowania (do odebrania w kancelarii parafialnej)

    - metrykę chrztu (do odebrania w kancelarii parafialnej)

    - dowód osobisty

W oparciu o dostarczone dokumenty ksiądz lub osoba do tego uprawniona stworzy protokół przedślubny w oparciu o odpowiedzi udzielone podczas wywiadu, stwierdzający brak przeciwwskazań do zawarcia związku małżeńskiego. Następnym krokiem jest zgłoszenie w swoich parafiach planowany ślub i uiszczenie stosownej opłaty za zapowiedzi, które są przez dwie kolejne msze ogłaszane w poszczególnych parafiach. Po wygłoszeniu zapowiedzi Para Młoda otrzyma dokument stwierdzający, że zapowiedzi zostały zrealizowane. Przy kolejnej wizycie w parafii, w której odbędzie się ślub, należy owe dokumenty dostarczyć.

Kiedy przyszła Para Młoda decyduje się na ślub konkordatowy, należy do parafii dostarczyć dokumenty z Urzędu Stanu Cywilnego, wydane w trzech egzemplarzach. Dokument ten to "Zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa". Na odwrocie znajduje się formularz dokumentu, który będzie wypełniony przez parafię i duchownego asystującego przy zawarciu małżeństwa.

Niezbędny dokument należy odebrać z Urzędu Stanu Cywilnego nie wcześniej niż trzy miesiące przed datą ślubu – taka jest jego ważność ! W Urzędzie Stanu Cywilnego należy zgłosić się z dowodem osobistym oraz aktem urodzenia - czas oczekiwania na druk wynosi około tydzień. Po przyjęciu sakramentu małżeństwa jeden egzemplarz otrzymują nowożeńcy, drugi pozostaje w parafii, a trzeci przekazywany zostaje do odpowiedniego Urzędu Stanu Cywilnego.

Przed przystąpieniem do związku małżeńskiego trzeba upewnić się, że nie ma przeszkód, które stwierdziłyby nieważność małżeństwa. Jeśli uzasadnionych przeszkód nie ma, informacje o zawarciu związku przekazuje się do pozostałych członków parafii. W tym celu zgłasza się zapowiedzi przedślubne, które umieszczone sa w gablotce, w parafiach narzeczeństwa.

Ślub cywilny jest jedną z form zawarcia ważnego związku małżeńskiego. Po ślubie cywilnym małżeństwo uznane jest prawnie w urzędach i organach administracyjnych. W tej chwili najłatwiejszym rozwiązaniem jest ślub konkordatowy, ale wiele par mimo wszystko decyduje się jeszcze na ślub cywilny, a dopiero później na ślub kościelny.

Aktualnie nie ma już obowiązku zawierania ślubu cywilnego w najbliższym Urzędzie Stanu Cywilnego. Para Młoda sama może wybrać urząd, w którym chce zawrzeć związek małżeński.

Do Urzędu Stanu Cywilnego należy zgłosić się co najmniej miesiąc i jeden dzień wcześniej przed planowaną datą ślubu. Podczas wizyty w USC należy złożyć pisemne oświadczenie o braku przeszkód do zawarcia związku małżeńskiego i wniosek zawierający deklarowane nazwisko, które zostanie przyjęte przez obie strony i potomstwo małżeństwa oraz uiścić opłatę skarbową w wysokości 80-100 złotych. Jeśli okaże się, że ślub z uzasadnionych powodów musi odbyć się wcześniej niż jest to możliwe, należy złożyć stosowne podanie i dodatkową opłatę.

Przyszła Para Młoda oraz świadkowie powinni zgłosić się do Urzędu 30 minut przed rozpoczęciem uroczystości. Świadkowie muszą być pełnoletni (ukończone 18 lat), posiadać przy sobie dowód tożsamości oraz mówić w języku polskim. Jeśli nie posługują się językiem polskim, niezbędna jest obecność tłumacza.

Wymagana dokumentacja
W zależności od obecnego stanu cywilnego, wieku oraz narodowości osób, które chcą wejść w związek małżeński, wymagane są odpowiednie dokumenty:
Panna, kawaler:
- dowód osobisty
- skrócony odpis aktu urodzenia
Wdowa, wdowiec:
- dowód osobisty
- skrócony odpis aktu urodzenia
- skrócony odpis aktu zgonu małżonka
Rozwiedziona, rozwiedziony:
- dowód osobisty
- skrócony odpis aktu urodzenia
- skrócony odpis aktu małżeństwa wraz z adnotacją o rozwodzie lub sentencję rozwodu
Kobieta pomiędzy 16 a 18 rokiem życia:
- skrócony odpis aktu urodzenia
- orzeczenie sądu rodzinnego zezwalające na zawarcie związku małżeńskiego
Cudzoziemiec:
- skrócony odpis aktu urodzenia (oryginał oraz w języku polskim)
- zaświadczenie o zdolności prawnej do wstąpienia w związek małżeński wydany przez odpowiedni urząd danego kraju

Przeszkody małżeńskie (według Kodeksu Prawa Kanonicznego)

Przeszkoda małżeńska ma szerokie znaczenie. Oznacza każdą okoliczność zawartą w Kodeksie Prawa Kanonicznego, której konsekwencje nie pozwalają na zawarcie związku małżeńskiego i złamanie jej grozi stwierdzeniem nieważności małżeństwa. Przedstawimy zawarte w Kodeksie przeszkody, które stoją na drodze zawarcia związku małżeńskiego.

Przedstawione przeszkody  w Kodeksie Prawa Kanonicznego (KPK) z 1917 roku nazywa się „zrywającymi”. Kodeks Jana Pawła II z 1983 roku wymienia 12 przeszkód zrywających. Podzielone są one na publiczne i tajne. Za przeszkody publiczne uważa się te, które mogą być udowodnione w zakresie zewnętrznym (np. przeszkoda wieku), a tajne to takie, których nie można jednoznacznie pokazać (np. przeszkoda występku).  

1.Przeszkoda wieku

KPK w kan. 1083 § 1 określa, że zawrzeć ważnego związku małżeńskiego nie może mężczyzna przed ukończeniem szesnastego roku życia i kobieta przed ukończeniem lat czternastu. Konferencja Episkopatu Polski zgodnie z pozwoleniem KPK ustaliła progi wiekowe: dla mężczyzny 21 rok życia, a dla kobiety – 18 rok życia. Podobnie do tej zasady przychyla się prawo państwowe. W wyjątkowych sytuacjach można uzyskać pozwolenie na wcześniejsze zawarcie małżeństwa.

2. Przeszkoda niemocy płciowej

Małżeństwo z natury nastawione jest na zrodzenie i wychowanie potomstwa, dlatego na szczególnej uwadze KPK ma zdolność do podejmowania aktów małżeńskich przedłużających ludzkie życie. Przeszkoda niemocy płciowej wychodzi z naturalnego prawa Bożego i wyklucza możliwość uzyskania dyspensy. Kan. 1084 § 1 postanawia, że "niezdolność dokonania stosunku małżeńskiego, uprzednia i trwała, czy to ze strony mężczyzny czy kobiety, czy to absolutna czy względna, czyni małżeństwo nieważnym z samej jego natury". Postanowienie należy interpretować jako niezdolność do współżycia jednej ze stron związku, a nie niezdolność do zrodzenia potomstwa. Aby niemoc płciowa była przeszkodą, nie musi być absolutna, wystarczy gdy jest względna (mężczyzna nie może współżyć z kobietą, z którą zawarł małżeństwo lub kobieta z poślubionym przez siebie małżonkiem).  

3. Przeszkoda węzła małżeńskiego

W kan. 1085 § 1 KPK określono, że zawrzeć związku małżeńskiego nie może osoba, która jest związana węzłem innego małżeństwa, nawet niedopełnionego. Przeszkodę stanowi jednak rzeczywiście istniejący węzeł małżeński, co zakłada jego powstanie i brak jego rozwiązania. Przeszkoda węzła małżeńskiego także wywodzi się z prawa Bożego pozytywnego (objawione w Piśmie Świętym i Tradycji) i nie ma od niego odstępstw. Prawo określa, że ponownie związek małżeński można uzyskać jedynie poprzez: śmierć współmałżonka, dyspensę papieską (od niedopełnionego małżeństwa), przywilej Pawłowy, stwierdzenie nieważności małżeństwa.

4. Przeszkoda różnej religii

W kan. 1086 § 1 zawarto regułę, która zabrania zawarcia małżeństwa między dwojgiem osób, jeśli jedna z nich została ochrzczona w Kościele katolickim lub została do niego przyjęta i nie odłączyła się od niego formalnym aktem, a druga nie jest ochrzczona. Przeszkoda różnej religii jest pochodzenia kościelnego, ale wiąże się z prawem Bożym. Od tej przeszkody można otrzymać dyspensę pod warunkiem, że strona katolicka złoży oświadczenie (rękojmię), że jest gotowa usunąć niebezpieczeństwo utraty wiary oraz gdy złoży szczere przyrzeczenie, że zrobi wszystko, by potomstwo małżeństwa zostało ochrzczone w Kościele katolickim i wychowane w wierze.  Druga strona powinna być powiadomiona o obowiązkach ze strony katolickiej.  

5. Przeszkoda święceń

Kan. 1087 stanowi, że do związku małżeńskiego nie może przystąpić osoba, która otrzymała święcenia i przyrzekła respektowanie celibatu. Od 1972 roku obowiązek celibatu obowiązuje w trzech stopniach święcenia: diakonat, prezbiteriat i episkopat – tylko one są święceniami. Przeszkoda święceń jest pochodzenia kościelnego i ma swoją podstawę w ewangelicznej radzie czystości. Wykrocznie od zasady skutkuje unieważnienie święceń.

6. Przeszkoda ślubu

KPK kan. 1088 ustanawia, że nieważne staje się zawarcie małżeństwa w chwili, gdy jedna ze stron związana jest wieczystym ślubem publicznym w instytucie zakonnym. Ślubem w instytucie zakonnym jest świadome i dobrowolne złożenie obietnicy Bogu życia w dozgonnej czystości. Złożenie ślubu wieczystego jest przeszkodą, ale ślub złożony prywatnie na czas nieokreślony nie wywołuje przeszkody małżeńskiej. Przeszkoda pochodzi z prawa kościelnego, a dyspensa jest możliwa i zastrzeżona Stolicy Apostolskiej, jeśli ślub został złożony w instytucie zakonnym podlegającym prawu papieskiemu.  

7. Przeszkoda uprowadzenia

Według kan. 1089 małżeństwo nie może być zawarte między mężczyzną i kobietą uprowadzoną, przetrzymywana w niewoli z zamiarem zawarcia związku małżeńskiego. Jest to możliwe jednak, jeśli kobieta zostanie uwolniona i sama, dobrowolnie wyrazi zgodę na zawarcie związku. Według prawa kościelnego jak długo kobieta uprowadzona jest pod władzą mężczyzny, tak długo nie może ona w sposób wolny wyrazić zgody na małżeństwo. Przeszkoda swoje źródło ma w prawie kościelnym. Dyspensa może nastąpić w momencie wyrażenia wolnej i niezależnej woli kobiety.  

8. Przeszkoda występku

KPK w kan. 1090 § l ustanowił, że do związku małżeńskiego nie może przystąpić osoba, która zadała śmierć współmałżonkowi osoby, z którą do owego związku zamierzała przystąpić lub własnemu współmałżonkowi. Istotny jest także aspekt intencyjny, czyli chęć zawarcia małżeństwa z określoną osobą. Bierze się także pod uwagę współudział fizyczny lub moralny w popełnionym czynie. Te osoby w przyszłości także mogą napotkać przeszkodę w zawieraniu związku małżeńskiego. Nie będzie przeszkodą zabójstwo uchybione lub usiłowanie dokonania zabójstwa. Przeszkoda nie odnosi się do osób nieochrzczonych.

9. Przeszkoda pokrewieństwa

W KPK kan. 1091 § l – 4 ustanowiono, że nie mogą zawrzeć węzła małżeńskiego osoby spokrewnione w linii prostej. W linii bocznej nieważne jest małżeństwo z członkami czwartego stopnia pokolenia włącznie.  Przeszkoda pokrewieństwa nie zwielokrotnia się. Przy ustalaniu stopnia pokrewieństwa należy ustalić, że wspólny przodek oznacza parę ludzką lub tylko jedną osobę, od której krewni bezpośrednio pochodzą. Przeszkoda pokrewieństwa w pierwszym stopniu linii prostej pochodzi z prawa Bożego naturalnego. Kościół przyjmuje, że od zasady nie ma możliwości dyspensy. Polski Kodeks rodzinny i opiekuńczy również nie zezwala na małżeństwo między krewnymi w linii prostej oraz między rodzeństwem rodzonym i przyrodnim.

10. Przeszkoda powinowactwa

Zgodnie z kan. 109 § l nie jest możliwe zawarcie małżeństwa między dwojgiem spowinowaconych ze sobą osób. Powinowactwem jest bliskość osób, której źródłem nie są więzy krwi, ale ważnie zawarty związek małżeński. Bliskoś ta istnieje między mężem i krewnymi żony oraz żoną i krewnymi męża. Powinowactwo w linii prostej powoduje nieważność małżeństwa we wszystkich stopniach (najczęściej chodzi o relacje ojczym-pasierbica i macocha-pasierb). Przeszkoda jest pochodzenia kościelnego i możliwe jest uzyskanie dyspensy.  

11. Przeszkoda przyzwoitości publicznej

W kan. 1093 ustalono, że przeszkoda ta powstaje z nieważnego małżeństwa po rozpoczęciu wspólnego życia lub z notorycznego albo publicznego konkubinatu. Nieważność małżeństwa wynikać może z różnych przyczyn. Ważne, aby dwoje ludzi uzewnętrzniało postać prawdziwego związku małżeńskiego. Przeszkoda pochodzi z prawa kościelnego i możliwa jest dyspensa.

12. Przeszkoda pokrewieństwa prawnego
W KPK (kan. 1094) czytamy, że nie można zawrzeć małżeństwa, gdy strony są związanie pokrewieństwem powstałym na skutek adopcji lub w drugim stopniu linii bocznej. Według prawa kościelnego przeszkodą są związani adoptujący i osoba adoptowana oraz osoba adoptowana i dzieci osoby adoptującej. Przeszkoda powstaje z ważnie dokonanej, prawnie sfinalizowanej adopcji. Pochodzi z prawa kościelnego i nie ma możliwości odstępstwa od niej.

Polski ślub i wesele to obrzędy obfitujące w wiele tradycji i obyczajów, które jako jedne z nielicznych rzadko są zmieniane i modyfikowane. Nie mniej jednak, w zależności od regionu lub miejscowości, przybierają różną formę. Przygotowanie do ślubu, jego obrzęd i to, co następuje później wiąże się z pewnymi zwyczajami, które po krótce przedstawimy.  

Przed ślubem…
Zgodnie z polskim zwyczajem goście weselni zbierają się przed ślubem w domu Panny Młodej. Tam najbliższa rodzina i najstarsi członkowie rodu udzielają Parze Młodej błogosławieństwa. Następnie z domu wyrusza ślubny orszak, który w drodze do kościoła zatrzymywany jest przez tzw. bramy. Są to blokady organizowane przez sąsiadów lub znajomych Pary Młodej, a aby orszak mógł przejechać, Starszy Drużba musi przekupić blokadę wódką. W kościele Młodzi zostają przywitani przez księdza i odprowadzeniu do ołtarza.

Po uroczystości…
Po ceremonii zawarcia związku małżeńskiego nowożeńcy wraz z gośćmi opuszczają kościół. Rodzice na znak miłości wypuszczają przed Parą Młodą dwa białe gołębie, a pozostali goście obsypują nowożeńców ryżem, drobnymi monetami lub płatkami róż. Państwo Młodzi powinni je dokładnie pozbierać na znak szczęścia Później świadkowie, rodzice i goście składają nowożeńcom życzenia.

Przed salą weselną…
Według tradycyjnie, Państwo Młodzi na Sali weselnej/restauracji powinni być przywitani Marszem Mendelsona (dziś zespoły modyfikują tą tradycję i nie zawsze jest to akurat ten utwór). Pan Młody musi przenieść swoją małżonkę przez próg Sali. Rodzice lub obsługa wesela wita małżeństwo staropolskim zwyczajem – chlebem i solą. Wszyscy goście otrzymują szampana i stojąc w kole, odśpiewują pierwsze „Sto lat”. Następnie Państwo Młodzi rzucają kieliszkami za siebie tak, aby szkło się potłukło. Zajęcie miejsc przy stole zgodnie z tradycją przysługuje w pierwszej kolejności matce Panny Młodej. Współcześnie jednak odstępuje się od tego zwyczaju, gdyż coraz częściej nowożeńcy wprowadzają wizytówki z imionami i nazwiskami gości przydzielając im miejsca. Państwo Młodzi zajmują honorowe miejsce przy stole, przy nich siadają rodzice, świadkowie, najbliższa rodzina oraz seniorzy rodu.

Taniec, śpiew, zabawa…
Kiedy wszyscy zajmą już miejsca, zostaje podany pierwszy ciepły posiłek, czyli uroczysty obiad. Pierwszym daniem powinien być rosół. Zaraz po tym, następuje pierwszy toast za zdrowie Państwa Młodych, a później pierwszy taniec Młodej Pary. Nowożeńcy tańczą sami, a do kolejnego utworu zapraszani są rodzice, następnie wszyscy goście. Tańce są nieodłącznym elementem weselnej zabawy. W trakcie zabawy robione sa przerwy „na jednego”, konkursy taneczne, zabawy „odbijane” lub zapoznawcze wśród rodzin. Nad całością zabawy piecze sprawuje wodzirej.

Oczepiny…
Oczepiny wywodzą się z tradycji ludów słowiańskich, które wpisały się już na stałe w obraz polskiego wesele. Oczepiny symbolizują przejście Panny Młodej ze stanu panieńskiego w zamężny. Zabaw rozpoczyna się o północy. W pierwszej kolejności Panna Młoda rzuca welonem, który ściąga jej druhna. Wokół Panny Młodej zbierają się wszystkie obecne na Sali niezamężne panny i łapią welon. Ta, która go chwyci, następna wyjdzie za mąż. Pan Młody z kolei rzuca krawatem lub musznikiem, przeznaczonym do schwytania przez jednego z kawalerów. Po wyłonieniu przyszłej „Pary Młodej” tańczy ona specjalny taniec przed zebranymi gośćmi. Po oczepinach następują inne konkursy i zabawy.

Tort, podziękowania…
Następnym krokiem po oczepinach jest słodki poczęstunek. Państwo Młodzi serwują gościom tort, którego pierwszy kawałek muszą wspólnie pokroić na znak zgody i równości w małżeństwie. Na początku częstują siebie nawzajem, później rodziców, następnie kolejno gości weselnych. Następnym punktem wesela są podziękowania dla rodziców, które czasem występują po oczepinach. Para Młoda składa na ręce rodziców podziękowania w formie kwiatów lub upominków, dziękując za trud, poświęcenie, wychowanie i pomoc w organizacji wesela. Po wzruszającej chwili Para Młoda tańczy na środku sali z rodzicami. Po obrzędzie goście wracają do zabawy, która trwa do białego rana !

Poprawiny…
Poprawiny to drugi dzień wesela, który nie jest zwyczajem obowiązkowym, ale jednak wciąż chętnie kultywowanym. Goście zbierają się na przyjęciu około południa lub po południu. W zależności od kondycji gości ponownie bawią się, jedzą i piją za zdrowie Młodej Pary.

Nie wszyscy kierują się w życiu przesądami, ale w kwestii ślubu i wesela nikt nie może zaprzeczyć, że spokojniej stanąć na ślubny kobiercu z myślą, że wszystko jest dopięte na przysłowiowy ostatni guzik. Kilka elementów, które Młoda Para zapewni sobie w dniu ślubu, mogą przynieść szczęście na długie, wspólne życie. Jeśli uważacie, że z „siłą wyższą” lepiej nie zadzierać, zastosujcie kilka tradycyjnych rad, stosowanych już na ślubach naszych praprzodków.

Data ślubu…

Na początek warto pamiętać, aby daty ślubu nie planować na czas Adwentu i Wielkiego Postu, bowiem w tym czasie obowiązuje zakaz urządzania hucznych zabaw, zatem wesele nie będzie mogło się odbyć. Podobnie jest z dniem tuż przed i po 1 listopada, na który przypada Uroczystość Wszystkich Świętych. Zaleca się również unikanie terminu 1 kwietnia (Prima Aprilis), gdyż może zdarzyć się, że zaproszeni goście nie potraktują tego poważnie. Maj także nie jest stosownym miesiącem na ślubną ceremonię, bo choć maj zwiastuje wiosnę i nowe życie, to polskie powiedzenie wyraźnie przestrzega „w maju ślub – szybki grób”. Lepiej nie ryzykować…

Jaką datę wybrać na najważniejszy dzień? Według tradycji najszczęśliwszym okresem na zawarcie małżeństwa jest Boże Narodzenie, karnawał i Wielkanoc, a także wszystkie miesiące, które w nazwie mają literę R, która ma zapewnić nowożeńcom szczęśliwy, harmonijny związek i dobrobyt. Niestety coraz częściej narzeczeni unikają ślubów zimą, a zalecane daty w większości na okres zimowy przypadają.

Choć w kościołach śluby odbywają się najczęściej jedynie w soboty i niedziele, dla zakochanych najszczęśliwszym dniem na ślub jest poniedziałek, który ma zapewnić w życiu zdrowie, wtorek, który zwiastuje bogactwo lub środa. Czwartek niestety symbolizuje jedynie straty, a piątek wiele cierpienia. Chcąc kierować się astrologicznymi przesądami, ślub najlepiej będzie zaplanować na dzień lub dwa po pełni księżyca. Szczęście zwiastuje także powiedzenie „tak” między godziną 12 w południe a 15 po południu.

Stare, niebieskie, pożyczone…

Garderoba gra kluczową rolę podczas ślubu. I nie chodzi tylko o białą, elegancką suknię Panny Młodej ani o wyszukany garnitur Młodego Pana, ale także o elementy stroju, które wróżą szczęście. Tradycja mówi, że w dniu ślubu przyszła żona powinna mieć na sobie coś niebieskiego. Najczęściej jest to podwiązka, ale coraz częściej zdarza się, że Panny Młode wybierają np. niebieskie lub błękitne broszki. Kolor niebieski symbolizuje płodność i wierność małżonka. Należy także wiedzieć, że kolor różowy w dniu ślubu przynosi Młodej Parze nieszczęście !

Pomyślność i dostatek w związku oraz lojalność najbliższej rodziny wróży „coś używanego” i „coś pożyczonego”. Zazwyczaj Panny Młode otrzymują od swoich matek biżuterię lub torebkę właśnie w ramach pożyczonego i używanego elementu garderoby. Modne także stają się broszki lub spinki. Jeśli już kobieta ma coś pożyczonego, dla równowagi niezbędne jest coś nowego, co zgodnie z przesądami ma być zwiastunem dostatku w małżeństwie.

Wiele przesądów krąży także wokół suknie Panny Młodej. Kreacja nie może być uszyta ręką przyszłej żony. Podczas zakładania sukni Panna Młoda musi uważać, aby się nie rozpruła. Kiedy tak się stanie, należy spiąć uszkodzenie agrafką, nigdy nie zszywać – to przynosi łzy i nieszczęście. Po założeniu całego stroju warto unikać spoglądania w lustro w pełnej kreacji. Warto zdjąć choćby welon. Aby móc ze spokojem i bez obaw wejść w nowe życie, buty Panny Młodej powinny przynajmniej jeden dzień przeleżeć na parapecie. Tym sposobem wpadnie do nich szczęście, a także wywróżą ładną pogodę w dniu ślubu. Wolna od przesądów na pewno nie jest także bielizna Panny Młodej. Powinien w niej zostać zaszyty kryształek cukru i okruszek chleba.

Pan Młody do kieszeni garnituru powinien włożyć jakieś pieniądze na znak dostatku. Niezamężne siostry Panny Młodej nie mogą przymierzać białej sukni , gdyż grozi to staropanieństwem, a w samej suknie nie może Panny Młodej zobaczyć przed ślubem przyszły mąż, bo to może wywołać niesnaski w związku.

Przed ślubem…

Przesądy dotyczą także samych chwil przed ceremonią. Najważniejszy z nich to droga do kościoła. Wchodząc do świątyni nie należy zatrzymywać się, ani zawracać, bo to może stać się przyczyną nieudanego związku. Panna Młoda w drodze do ołtarza powinna być uśmiechnięta, dzięki czemu sprawi, że droga życiowa małżonków będzie szczęśliwa i bez problemów.

Przyszła żona powinna uważać, aby w trakcie składania przysięgi obrączka nie wypadła jej z ręki. Jeśli niefortunnie tak się stanie, nie powinna podnosić jej sama. A propos obrączek ważne jest, aby zbyt często nie przymierzać ich przed ślubem, a już na pewno nie powinny robić tego obce osoby lub członkowie rodzin narzeczonych.

Świece na ołtarzu wedle przesądów także mogą przynieść szczęście, jeśli tylko będą palić się równym płomieniem – związek będzie wtedy harmonijny. Nierówny, niespokojny płomień zwiastuje niezgodne małżeństwo. Podobnie jest z ptakami - one też przynoszą wróżby. Wypuszczenie przed kościołem białego gołębia symbolizuje pokój w małżeństwie, natomiast złym omenem jest, gdy przed ceremonią napotka się kruki lub wrony. Pomyłki i kraksy mogą także - wbrew pozorom - przynieść szczęście. Jeśli Pan Młody pomyli słowa przysięgi, oznacza to zgodę i porozumienie w związku,a gdy Panna Młoda potknie się wchodząc na ołtarz - jej druhna wkrótce wyjdzie za mąż.

Jeśli przy samym ołtarzu rąbek sukni Panny Młodej zakryje choć fragment buta Pana Młodego, wtedy to kobieta będzie rządzić w domu i trzymać męża „pod pantoflem”. Udany i zgodny związek zapewnić może przeniesienie partnerki przez próg sali weselnej. Jeśli Panna Młoda zrobiłaby to sama, może się potknąć o długą suknię. W takiej sytuacji byłby to zły omen zwiastujący „potknięcia” w małżeństwie. Dobrą wróżbą jest jednak to, gdy po ceremonii ślubu przypadkowa osoba w kościele życzy Młodej Parze pomyślności.

Szczęściu sprzyja deszcz monet, ryżu lub płatków kwiatów, którymi obsypują nowożeńców goście po wyjściu z kościoła. Para Młoda musi jednak dopełnić dobrą wróżbę zbierając monety do ostatniego grosika. Warto pamiętać też, aby Panna Młoda włożyła do pantofelka grosik, aby nigdy nie zaznali z mężem biedy.

Po ślubie...

Sam ślub to jeszcze nie koniec przesądów. W noc poślubną świeżo upieczony mąż powinien ściągnąć swojej żonie podwiązkę zębami na znak zgody w łóżku i udanego współżycia małżeńskiego. Spokojnym można być wtedy, gdy rok po ślubie spali się ślubną podwiązkę. W niektórych rejonach kraju, np. w Małopolsce podwiązkę pali się dopiero po udanym porodzie pierwszego dziecka.

Ślubne kwiaty…

Kwiaty w bukiecie ślubnej Panny Młodej nie tylko są ozdobą i pięknie wyglądają, ale mogą zaważyć na przyszłym życiu małżeństwa. Z pewnością nie powinny być to róże, bo wbrew pozorom, że są piękne, mają także kolce, które symbolizują cierpienie. Przesąd można jednak odrobinę złamać… zrywając kolce ;-)

Według tradycji warto wybierać kwiaty takie jak: fiołki – symbol wierności, floksy – symbol wytrwałości razem, goździki – symbol czystej miłości. Z tych rzadziej wybieranych, a także wróżących dobre znaki poleca się: irysy – symbol zdrowia, kamelie – symbol wdzięczności, konwalie – symbol pamięci o kimś oraz różę jerychońską jako oznakę wierności lub stokrotki – znak dzielenia się z kimś.

Podatek od prezentów

Na Parę Młodą w poweselny poranek oprócz góry prezentów może czekać… góra problemów. Ślubne upominki oprócz sprawiania przyjemności mogą być powodem straty pieniężnej w formie podatku od prezentu, który czasem trzeba zapłacić.

Według polskiego prawa w ustawie o podatku od spadków i darowizn istnieją limity darowizn, którym podlegają drogie prezenty. Unikniemy płacenia podatku za upominki od najbliższej rodziny ( do której zaliczają się: rodzice, dzieci, pasierbowie i pasierbice, zięć, synowa, rodzeństwo, ojczym, macocha i teściowie), kiedy ich wartość nie przekroczy kwoty 9637 złotych. Za prezenty od spowinowaconych lub dalszych krewnych (bratankowie i siostrzenice, rodzeństwo rodziców, rodzeństwo małżonków i małżonkowie rodzeństwa) zapłacimy podatek, jeśli przekroczą kwotę 7276 złotych. Limit w przypadku prezentów od osób niespokrewnionych wynosi 4902 złote. Droższe podarunki podatnik zobowiązany jest wykazać w rozeznaniu podatkowym w ciągu 6 miesięcy od dnia ich otrzymania..

Obowiązek ten budzi wiele kontrowersji, a przepisu w większości nikt nie przestrzega. Jednakże urzędy podchodzą do tematu bardzo poważnie. Jeśli na jaw wyjdzie, że nowożeńcy otrzymali prezenty przekraczające wyznaczone limity wartości, nie zostaną potraktowani przez fiskus pobłażliwie. To samo dotyczy nie tylko prezentów ślubnych, ale także upominków urodzinowych lub gadżetów na wieczór kawalerski/panieński.

….. To można zrobić jako zakładkę “Ślubne problemy” lub coś takiego, jak na coś ciekawego trafię to będę po prostu doklejać.