Nadszedł dzień Wigilii. Po uroczystej wieczerzy złożonej z dwunastu potraw, po ukołysaniu Franusia do snu, państwo Mickiewiczowie postanowili udać się na pasterkę do kościoła w Nowogródku.

– Jak się czujesz duszko, zali naprawdę możemy jechać? – dopytywał troskliwie pan Mikołaj.

– Znakomicie! Do narodzin jeszcze dni kilka, możemy jechać, taka piękna noc i sanna będzie wyśmienita – opowiedziała pani Barbara.

I pojechali… Zrazu pogoda była piękna, ale w połowie drogi nagle zerwała się śnieżna zadymka. Powożący saniami stary woźnica Kacper stracił orientację i zgubił drogę w zawiei, tym bardziej, że na zachmurzonym niebie nie można było dopatrzeć się ani księżyca, ani gwiazd.

Nagle pani Barbara chwyciła rękę męża i drżącym głosem powiedziała:

– Coś śpieszno naszemu maleństwu na ten świat…

Pan Mikołaj był przerażony – noc ciemna, zadymka, ani wiadomo gdzie są…

– Panie, widzę światło, tam musi ludzie mieszkają – odezwał się woźnica.

I ruszyli w drogę, w stronę nikłego światełka. Po pół godzinie stanęli przed małą karczmą. Na progu stanął jej właściciel – stary Jankiel, słynny w okolicy z pięknej gry na cymbałach.

– Izba potrzebna i jakowaś znająca się na rzeczy kobieta, żona rodzi! – zawołał pan Mikołaj drżącym ze zdenerwowania głosem.

– Gdzie ja tu panu wolną izbę najdę? Strasznie dużo gości w karczmie, wszystko zajęte i jaśnie pani spokoju mieć nie będzie. Ale zaraz, mam nowiuteńką stajenkę. Czysto tam, ciepło. Zaraz pościel naniosę i po starą zielarkę poślę. Ona tu u okolicznych bab porody odbiera… – mówił szybko zatroskany Jangiel.

– Niech i tak będzie – szepnął zrezygnowały pan Mikołaj.

Po niespełna godzinie do chodzącego niespokojnie przed stajenką pana Mikołaja podeszła stara zielarka o mądrych, przenikliwych oczach.

– Ma pan syna, panie sędzio. Piękny chłopak!

Uradowany pan Mikołaj pobiegł do żony. Pani Barbara oparta o okryte pościelą i ciepłą szubą męża bale siana, blada, ale szczęśliwa trzymała na ręku maleńkiego, czarnowłosego chłopczyka, owiniętego w jej ciepłe szale, bo przecież nie zabrała z sobą pieluszek i wyprawki.

– To nasz Adaś, sam, sobie to imię wybrał, rodząc się w noc wigilijną – powiedziała i podała mężowi dziecko.

– Adam Bernard – powiedział wzruszony pan Mikołaj, dodając do Adama zaplanowane wcześniej dla potomka imię.

W tej chwili na ciemnym niebie zaświeciła gwiazda tak jasno, jakby była ową gwiazdą betlejemską sprzed wieków, a zadymka nagle ucichła. Mądra stara zielarka powiedziała:

– Ten mały chłopczyk będzie kimś wielkim i wyjątkowym. Urodził się pod wigilijną gwiazdą, będzie miał wielką moc!

I miała rację stara zielarka, bo mały Adaś, urodzony 24 grudnia 1798 gdzieś pod Nowogódkiem, został wielkim polskim poetą, wieszczem narodowym. A moc jego poezji krzepiła serca Polaków w najtrudniejszych latach zaborów.