Renta z tytułu niezdolności do pracy (potocznie zwana inwalidzką) należy się osobie niezdolnej do pracy, która ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (tzw. staż ubezpieczeniowy). Niezdolność ta musi być stwierdzona w trakcie okresu ubezpieczeniowego lub nie później niż w ciągu 1,5 roku po jego upływie.

KTO JEST NIEZDOLNY DO PRACY?
Za niezdolną do pracy uważa się osobę, która utraciła zdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje jej odzyskania nawet po przekwalifikowaniu. Stwierdza ją lekarz orzecznik ZUS. Niezdolność może być całkowita lub częściowa. Orzeczenie jest wydawane najdłużej na pięć lat. Jeżeli nie zgadzasz się z orzeczeniem, w ciągu 14 dni możesz wnieść sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS.

MUSISZ MIEĆ STAŻ
Musisz też mieć tzw. staż ubezpieczeniowy. Jego wysokość zależy od wieku, w jakim stałeś się niezdolny do pracy. Okres ten wynosi: rok, jeżeli okazałeś się niezdolny do pracy przed ukończeniem 20 lat; 2 lata, gdy jesteś w wieku 20-22 lata; 3 lata, jeżeli masz 22-25 lat; 4 lata, gdy masz powyżej 25 do 30 i 5 lat, gdy stałeś się niezdolny w wieku powyżej 30 lat. Szczegółowe przepisy zawiera Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227).

PO TRZYDZIESTCE PRACUJESZ DO KOŃCA
Gdy masz więcej niż 30 lat, do 5 lat pracy musi przypadać na ostatnie dziesięciolecie przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed powstaniem niezdolności. Nie jest to konieczne, gdy uznano Cię za całkowicie niezdolnego do pracy.