Filmy science fiction to w Polsce rzadkość, mimo rosnących możliwości technologicznych i filmowych budżetów. Połączenie tego gatunku z komedią wydaje się jeszcze trudniejsze. Początkującemu w latach 80. reżyserowi Juliuszowi Machulskiemu ta sztuka się jednak udała, i to z nawiązką. – „Film miał dodać otuchy, by wszyscy mogli się pośmiać, pożartować w trudnych czasie” – wspomina Olgiert Łukaszewicz, ale okazało się, że z powodzeniem bawi także i dziś, a takie cytaty jak: „Kopernik była kobietą” czy „Ciemność, widzę ciemność” na stałe weszły już do naszego języka.

Poprzez „Seksmisję” Machulskiego chciał widzom w 1983 r. pokazać, jak mogłaby wyglądać przyszłość w XXI w., gdyby dzięki rozwojowi technologii mężczyźni przestaliby być potrzebni. Gdy dwóch śmiałków wybudza się z wieloletniej hibernacji w 2044 r., odkrywają, że są jedynymi mężczyznami na świecie opanowanym przez kobiety. Przedstawiona w filmie wizja przyszłości nie naprawa optymizmem, ale aż kipi od humoru, szczególnie dzięki Jerzemu Stuhrowi w roli zawadiackiego Maksa i Olgierdowi Łukaszewiczowi jako nieporadnego Alberta.

Nie wszyscy jednak poznali się na żarcie. Film zbojkotowały amerykańskie feministki, uważając, że atakuje on kobiety. Polscy widzowie od początku nie mieli wątpliwości, że w rzeczywistości nie jest satyrą na kobiety, lecz w system  totalitarny. Najwyraźniej krytyki komunizmu nie doczekał się w nim jednak Michaił Gorbaczow, który był zachylony obejrzany przypadkiem podczas wizyty w Warszawie „Seksmisją”. Film stał się hitem w całym bloku wschodnim – od NRD do ZSRR.

Co ciekawe, „Seksmisja” miała mieć swój ciąg dalszy. Juliusz Machulski razem z Ryszardem Zatorskim zaczęli pracę nad scenariuszem do drugiej części filmu, jednak niezdwojony z efektu końcowego reżyser zdecydował się, przynajmniej na razie, nie realizować go. Jak miałyby zatem wyglądać dalsze losy Maska i Alberta? Odpowiedź zawiera tamtejszy scenariusz, który jak dotąd pozostaje w sejfie reżysera.