Przed II wojną światową jasno świeciła jej gwiazda artystki sceny, kabaretu, filmu, autorki tekstów.

Była córką kolejarza. Nazywała się Maria Pietruszyńska. Hanka Ordonówna lub Ordonka, jak ciepło mówiła o niej ówczesna Warszawa, to pseudonim artystyczny. Wymyślił go Karol Hanusz, aktor.

Debiutowała na scenie kabaretu Sfinks jako tancerka. Miała naście lat i była uczennicą szkoły baletowej. Także w Sfinksie spróbowała sił w piosence. Gwiazdę zrobił z niej Fryderyk Jarosy, ówczesny partner życiowy.

Nim Ordonka poślubiła Michała hrabiego Tyszkiewicza, przeżyła kilka miłości. Jednej, do Juliusza Sarneckiego, omal nie przypłaciła życiem. Gdy odszedł, próbowała popełnić samobójstwo. Kula z pistoletu zostawiła bliznę na jej skroni. Dlatego Hanka nosiła nakrycie głowy zasunięte na prawą część czoła.

II wojna światowa nie oszczędziła jej i jej bliskich. Spotkały ich represje ze strony Niemców i Rosjan. Trudne warunki życia odnowiły u Ordonki gruźlicę. Serdecznie zajęła się polskimi sierotami z terenu ZSRR. Wyjechała z nimi do Bejrutu, gdzie w polskim poselstwie pracował jej mąż uwolniony z Łubianki. Po wojnie nie wróciła do kraju. Zmarła w Bejrucie w 1950 roku.