Jest to poprzedzający Boże Narodzenie okres, na który składają się cztery niedziele, zwane adwentowymi. Ale nie zawsze tak było i nie od razu adwent obowiązywał w całym Kościele. Początkowo było on czasem przygotowania do świętego Objawienia Pańskiego, zwanego także świętem Trzech Króli. Zalecenia dotyczące adwentu ujednolicił papież Grzegorz Wielki (ok. 540-604 r.).

ZNACZENIE ADWENTU
Obecnie ma on w Kościele katolickim podwójny charakter, nawiązujący do dosłownego znacznie łacińskiego słowa „adventus”, czyli „przyjście”. Z jednej strony adwent jest więc bezpośrednim duchowym przygotowaniem do zbliżającego się Bożego Narodzenia, z drugiej przypomina o powtórnym przyjściu Jezusa, które ma nastąpić „na końcu czasów”. Co ważne, jego początek, czyli pierwsza niedziela adwentu to zarazem rozpoczęcie nowego roku liturgicznego w Kościele.

CHWILA WYCISZENIA
W adwencie, podobnie jak w Wielkim Poście, podejmujemy pracę nad sobą, często wyrzekając się np. słodyczy i rezygnując z oglądania telewizji czy spędzania godzin w internecie. A zamiast tego czytamy Biblię i staramy się poświęcać więcej czasu bliskim – rodzinie i przyjaciołom.
W tym czasie w kościołach przeważa fioletowy kolor szat liturgicznych. Wyjątkiem jest trzecia niedziela adwentu, zwana Gaudete – Niedziela Radości. Wtedy mają one kolor różowy. Symbolem adwentu jest również wieniec. Co ciekawe, zwyczaj robienia wieńców adwentowych wywodzi się z tradycji protestanckiej. O tym, skąd się wziął, można przeczytać poniżej. Każda ze świec w wieńcu, które są zapalane w kolejne niedziele, ma znaczenie. Pierwsza symbolizuje przebaczenie przez Boga grzechu nieposłuszeństwa Adamowi i Ewie, druga wiarę patriarchów narodu wybranego, wdzięcznych za dar, jakim była Ziemia Obiecana. Trzecia świeca to symbol  radości króla Dawida, świętującego przymierze z Bogiem, a czwarta upamiętnia proroków, którzy głosili przyjście Mesjasza. Kolory świec są takie jak barwy szat liturgicznych w niedziele adwentu – trzy fioletowe i jedna różowa. Zielone gałązki wieńca to znak wieczności Boga. W adwencie, zwykle o poranku, odprawiane są w kościołach roraty – msze upamiętniające zwiastowanie Maryi przez Archanioła Gabriela, że zostanie matką Syna Bożego.

Dzieci przychodziły do Kościoła z lampionami, a przy ołtarzu jest zapalana świeca roratnia, która symbolizuje Maryję.

KTO I DLACZEGO ZROBIŁ PIERWSZY WIENIEC ADWENTOWY?
Pomysłodawcą tego zwyczaju był Johann Hinrich Wichern, ewangelicki teolog, ale przede wszystkim energiczny działacz społeczny. Najsłynniejszą charytatywną inicjatywą Wicherna było założenie w 1833 roku w jego rodzinnym mieście Hamburgu szkoły-przytułki dla sierot. Placówka została nazwana Da Rauhe Haus i z czasem znacznie się rozrosła. I właśnie z tym przytułkiem historycznie związany jest zwyczaj robienia adwentowego. Otóż podczas adwentu w 1839 roku Wichern wpadł na pomysł, jak w prosty sposób zmienić wystój świetlicy i sprawić, by dzieci poczuły, że jest to wyjątkowy czas. Miało to także pomóc w stworzeniu atmosfery sprzyjającej wspólnej modlitwie. Pierwszy wieniec adwentowy wyglądał – na obrzeżu koła o średnicy 2 metrów są rozmieszczone świeczki: 4 duże symbolizujące niedziele adwentu i tyle małych, ile dni okresu adwentowego przypada w danym roku. Z czasem pastor tę tradycję rozpowszechnił w innych miastach, zmniejszając liczbę świeczek do czterech. Do dziś nie wiadomo, czy Wicherna zainspirowały starogermańskie obrzędy dokonywane w środku zimy, czy żydowskie święto Chanuka. Jedno jest pewne – jego pomysł przyjął się w wielu innych krajkach, niezależnie od wyznawanej religii.