Początek adwentu to równocześnie rozpoczęcie roku liturgicznego w kościele katolickim oraz okresu obrzędowego (przedgrodzie, czterdziestnica) na pamiątkę obowiązującego dawniej 40-dniowoego postu (od dnia św. Marcina). Czas coraz krótszych dni, pozornie martwej przyrody, ale i symboliki światła oraz związanego z nim życia.

W starożytności słowo „adventus” oznaczało uroczyste wejście władcy w granice swych posiadłości i odnoszono je zarówno do przyjścia Chrystusa jako Dzieciątka, jak i Sędziego na końcu świata. Od VIII wieku w obrzędowości adwentowej pojawiły się elementy pokuty i postu. W XIX wieku sam post był niezwykle surowy – tak pisał etnograf Oskar Kolberg – „(…) prócz piątków i sobót wstrzymanie się” od pokarmu mięsnego, niekiedy maślanego, (…) a nade wszystko w przypadające w adwencie suche dni (…)”.

Polskim zwyczajem adwentowym jest odprawianie o świcie mszy św. wotywnej zwanej roratami (od słów pieśni „spuśćcie rosę, niebiosa – Rorate weli). Według XVIII-wiecznego opisu w czasie rorat król sam osadzał zapaloną świecę w najwyższym lichtarzu siedmioramiennego świecznika, mówiąc: „Gotów jest na Sąd Boży”. Następnie świece zapalili: prymas, senator, ziemianin, rycerz, mieszczanin i chłop, powtarzając słowa króla. Obecnie zapala się przy ołtarzu wyższą od innych i przybraną białą wstęgą świecę, która symbolizuje Matkę Bożą, ponieważ ona – tak jak jutrzenka – poprzedza światło słoneczne, czyli narodziny Chrystusa „światłości światła”.

Wieniec adwentowy pochodzi z niemieckiego obszaru językowego, gdzie rozpowszechnił się przed I wojną światową. Jego kolisty kształt symbolizuje nieskończoność, połączenie końca z nowym początkiem, a więc trwanie życia mimo pozornej śmierci natury. Tę symbolikę podkreśla blask świec i ich czerwony kolor.