Drewno jako pożytek z lasu towarzyszy człowiekowi od zarania dziejów. Obok kamienia to najstarszy surowiec znany w historii materialnej człowieka. Pierwsze szałasy łowców reniferów sprzed 70 tysięcy lat miał szkielety z drewna. Według archeologów w neolicie, około 6 tysięcy lat p.n.e. człowiek wynalazł koło – prawdopodobnie dzięki drewnianym pniom, po których przetaczano ciężkie głazy.

Czym jest zatem drewno? To surowiec, uzyskiwany ze ściętych drzew, składający się prawie z 50% węgla, w ponad 44% z tlenu i 6% z wodoru. Zbudowany jest głównie z celulozy i ligniny, a także hemicelulozy i wzbogacony takimi substancjami jak żywica, wosk, olejki eteryczne, tłuszcze, garbniki i pozostałymi, mniej licznymi związkami.

Drewno – mimo „tworzenia” kolejnych nowych materiałów – jest po prostu surowcem niedoścignionym i bezkonkurencyjnym. Świadczą o tym, zarówno wspaniałe parametry określające gęstość, porowatość, higroskopijność, a także jego wilgotność czy wreszcie nasiąkliwość i przesiąkliwość. Nie mniej ważne są optymalne właściwości cieplne, akustyczne, elektryczne oraz skłonność do pęcznienia i kurczliwości.

Historycznie las był przez wieki magazynem drewna, które stanowiło główne źródło światła i energii cieplnej dla ludzi, do momentu odkrycia węgla kamiennego i ropy. Obecnie w naszym kraju opalenie domów drewnem jest krytykowane i coraz częściej prawnie zakazywane przez różne samorządowy terytorialne (np. Kraków) – co gorsze – uważane za złe z punktu widzenia ekologii. Tymczasem drewno odpowiednio przygotowane – przede wszystkim wysuszone (sezonowane pod przykryciem) i pozbawione różnych organizmów, np. grzybów, jest wspaniałym „czystym” surowcem energetycznym. Ważnym warunkiem odpowiedniego spalania drewna jest posiadanie dobrej klasy pieca.

Zaspokojenie naszego zapotrzebowania na drewno i zapewnienie trwałości lasów nie są sprzecznymi interesami.

Co roku w polskich lasach przybywa 31 mln m3 drewna.

Drewno w Polsce to naturalne bogactwo, które jest całkowicie odnawialne. Gwarantuje to wielofunkcyjna, zrównoważona gospodarka leśna prowadzona przez Lasy Państwowe, opiekujące się 77% polskich lasów.

Pozyskanie wynosi średnio do 56% drewno, które przyrasta w lesie. Cała reszta zwiększa tzw. zapas na pniu. Dlatego nasze zasoby drewna rosną z roku na rok i są już dwukrotnie większe niż pół wieku temu. Wynoszą 2,5 mld m³, w tym w Lasach Państwowych ponad 1,95 mld m³, co czyni je piątym co do wielkości w Europie.

Odnawialność surowca drzewnego, przy zachowaniu odpowiedniego reżimu użytkowania lasu, wyróżnia go spośród wszystkich pozostałych surowców energetycznych. Proces odnawiania tych zasobów w odniesieniu do przynajmniej niektórych gatunków drzew (np. olsza, brzoza, świerk i sosna) można mierzyć cyklem życia człowieka. I jeszcze jedna cecha wyróżnia ten surowiec: drewno powstaje w wyniku naturalnego procesu biologicznego – fotosyntezy – i nie wymaga żadnych nakładów energii, które mogłyby obciążyć środowisko. Nie trzeba zatem obawiać się wyczerpania zielonych zasobów. Innych surowców tymczasem, jak węgiel, gaz i ropa, systematycznie ubywa.

Jak wspomnieliśmy, drewno pochodzi z lasu. Współcześnie rozwinięte społeczeństwa dobrze wiedzą, że drewno i płody runa to nie wszystko, co daje nam las. Znacznie środowiska leśnego wykracza już daleko poza rozumianą wprost „czystą” ekonomię, związana tylko z produkcją.

Las w każdej postaci – czy to wciąż zachowanych w wielu zakątkach globu puszcz tropikalnych o wielkiej różnorodności biologicznej, czy nawet skrajnie uproszczonych, sprawdzony do plantacji, jak to się dzieje w innych miejscach – jest jedynym z zasadniczych gwarantów bezpieczeństwa ekologicznego i dalszej egzystencji gatunku ludzkiego.

W Europie lasów przybywa. W Polsce lesistość wzrosła z 21% tuż po wojnie do prawie 30% obecnie!

Pozyskiwanie drewna, choć przejściowo, narusza wcześniejszy, lokalny ład przestrzenny krajobrazu, dzięki odnawianiu lasu nie prowadzi do głębokich, trwałych przekształceń w przyrodzie. To zdecydowanie odróżnia ów proces pozyskania od metod zaopatrywania się w inne masowe surowce służące potrzebom gospodarczym. Na przykład eksploatacja złóż kopalń stałych – czy to metodą odkrywkową, czy podziemną – wiąże się nie tylko z rozległa ingerencją w środowisko naturalne (często są to zmiany nieodwracalne), ale i uciążliwą „produkcją uboczną” w postaci zwałowisk i  hałd skały płonnej.