W wyniku nowelizacji ustawy o COVID-19 zmieniły się zasady udzielania zaległego urlopu wypoczynkowego.
W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, pracodawca może udzielić pracownikowi zaległego urlopu wypoczynkowego niewykorzystanego w poprzednich latach kalendarzowych. Pracodawca udziela urlopu w wymiarze do 30 dni w terminie przez siebie wskazanym, bez uzyskania zgody pracownika i z pominięciem planu urlopów. Obowiązkiem pracownika jest wykorzystanie tak udzielonego urlopu wypoczynkowego.

Należy podkreślić, że tarcza antykryzysowa 4.0 nie zmienia przepisów dotyczących zasad udzielania urlopu wypoczynkowego przysługującego za bieżący rok.
Urlopy powinny być udzielane zgodnie z planem urlopów. Plan taki ustala pracodawca, biorąc pod uwagę wnioski pracowników i konieczność zapewnienia normalnego toku pracy. Planem urlopów nie obejmuje się jednak części urlopu udzielanego pracownikowi, czyli tzw. urlopu „na żądanie”.
Pracodawca nie ustala planu urlopów, jeżeli zakładowa organizacja związkowa wyraziła na to zgodę. Dotyczy to także pracodawcy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa. W takich przypadkach pracodawca ustala termin urlopu po porozumieniu z pracownikiem biorąc pod uwagę wniosek pracownika i konieczność zapewnienia normalnego toku pracy.

Zgodnie z Kodeksem pracy, pracodawca jest obowiązany udzielić pracownikowi urlopu w tym roku kalendarzowym, w którym pracownik uzyskał do niego prawo. Jeżeli z przyczyn leżących po stronie pracodawcy lub pracownika pracownik nie wykorzysta całego urlopu do końca roku, z dniem 1 stycznia następnego roku urlop ten stanie się urlopem zaległym

Należy mieć na uwadze, że 30 września danego roku upływa termin wykorzystania zaległego urlopu.

Opracowała:
Inspektor Pracy
Agnieszka Mamot