Coraz więcej osób zapada na cukrzycę, szczególnie na cukrzycę typu II, zwaną insulinoniezależną. W Polsce chorych szacuje się na ponad 2 miliony, ale do tej liczby trzeba prawdopodobnie doliczyć kolejny milion Polek i Polaków, którzy nie są świadomi swojej przypadłości. Jednym z powodów wzrostu zachorowań jest styl życia. Mamy złe nawyki żywieniowe, ograniczamy do minimum aktywność fizyczną, często mamy nadwagę, palimy papierosy i nadużywamy alkoholu. Ryzyko zachorowania na cukrzycę zwiększają również przypadki cukrzyków w rodzinie.

Cukrzyca typu II (ma ją 80 – 90% chorych) na początku może nie powodować żadnych objawów. Czasem dolegliwości pojawiają się dopiero po kilku latach. Warto więc obserwować reakcje ciała, by jak najszybciej zauważyć podejrzane objawy. Najważniejszym objawem cukrzycy jest wysoki poziom glukozy we krwi. Nie widać tego jednak „gołym okiem”. Bez względu na rodzaj cukrzycy objawy są zazwyczaj dość podobne. W pierwszej kolejności powinniśmy zwrócić uwagę na duże pragnienie, częste oddawanie koczu, spory apetyt, ogólne osłabienie i senność oraz zamazana lub podwójne widzenie.

Leczenie cukrzycy to nie tylko normowanie poziomu cukru we krwi, ale również zapobieganie powikłaniom. W cukrzycy typu I podstawą jest insulina. W utrzymaniu właściwej glikemii podstawą jest samokontrola pacjenta. Leczenie cukrzycy typu II powinno przebiegać wielotorowo. Ogromne znaczenie w tym przypadku ma edukacja pacjenta i jego zaangażowanie w proces leczenia. Nie da się w zadowalającym stopniu zapanować nad glikemią bez zmiany stylu życia – dieta powinna być zgodna z zasadami zdrowego żywienia, a dawka ruchu dostosowana do możliwości pacjenta. Właściwe leczenie tej choroby jest niezwykle ważne, ponieważ niewyrównana cukrzyca niesie za sobą ryzyko wielu powikłań.